Per bovenstaand vliegtuigje reisde ik deze week naar Mo i Rana, ook wel bekend als de Poolcirkelstad. Best een ongewone gemeente, want Mo i Rana kombineert een van de grootste industrieparken van Noorwegen met een van de bekendste nationale parken: Svartisen. En het is de op drie na grootste stad van Noord-Noorwegen met maar liefst 25.000 inwoners. Ongeveer het hele centrum is gebouwd in de jaren 70 en het ziet er vandaag de dag dus nogal tragisch uit, helaas. Mo heeft ook een eigen vliegveld ter grootte van een kleine supermarkt. De bagageband is ongeveer 5 meter lang en is niet geautomatiseerd dus de passagiers moeten zelf de koffers voortduwen over band.
Het vliegtuigje van de firma Widerøe is een De Haviland Dash 400 met plaats voor maximaal 50 mensen. Ik heb nu al een aantal keer gevlogen met dit model, en het is ook al meerdere keren gebeurd dat de stewardesse vroeg of mensen zich alstublieft beter wilden verdelen over het vliegtuig anders konden we ivm de gewichtsverdeling niet opstijgen. Op de weg terug maakten we een tussenlanding in Brønnøysund, waar de laatste Noorse vliegramp heeft plaatsgevonden. Inmiddels begrijp ik wel waarom – de ‘approach’ lijkt wel op een soort U-bocht om een berg heen, waarbij het vliegtuigje af en toe vol in de remmen gaat om de krappe bocht te kunnen nemen, en dan het laatste stukje steil naar beneden in de hoop om de landingsbaan te treffen. Nouja het zal mijn gevoel wel zijn geweest maar ik vond het nogal een interessant stukje vliegwerk.
