Takk for sist + eerste werkweek

'Takk for sist' (bedankt voor laatst) is wat mensen elkaar altijd als eerste zeggen als ze elkaar terugzien. 'Sist' kan gisteren zijn, maar ook rustig een half jaar geleden. Zo heb je altijd wat leuks te melden; al is het de buurvrouw van een vage bekende die je ooit de hand hebt geschud, toch kun je attent voor de dag komen en bedanken voor de vorige gelegenheid. Het voelt nogal raar om na een half jaar vrolijk te bedanken 'voor laatst', maar eigenlijk is het prima - een neutrale opening van het gesprek die via herinneringen aan de vorige keer meteen een leuke nieuwe start mogelijk maakt.

Afgelopen week was mijn eerste werkweek in mijn nieuwe baan - en ik ben nog nooit zo blij geweest met een baan als nu geloof ik. Collega's zijn meer dan OK, ik word keurig ingewerkt en direkt al ingepland voor een aantal projekten, de opdrachten stromen binnen waar je bijstaat, en mijn baas is een doorgewinterde people manager en ras-ondernemer. Er heerst een enorm positieve sfeer, met z'n allen timmeren we behoorlijk aan de weg en er wordt goed geld verdiend. Na Pasen gaan we een weekendje in de bergen chillen, zo leer ik iedereen snel wat beter kennen.

Het werk dat ik ga doen is een soort werkvoorbereiding voor vastgoedtaxaties mbv GIS - misschien wel vergelijkbaar met wat in de bouw een voorman heet. Ik leer dus nu in sneltreinvaart van alles over taxatietechnieken in Noorwegen, en mijn woordenschat gaat nu allerlei woorden bevatten als 'bijkeuken', 'vliering', 'windvang', 'carport', 'tuinhuis' etcera. Veel gemeenten in Noorwegen zijn zo kleinschalig dat de volledige taxatieronde wordt uitbesteed (aan het bedrijf waar ik nu werk dus, bv). Sommige gemeenten gaan zelfs zo ver dat je automatisch wordt doorverbonden met Geoservice BV als je hun afdeling 'Vastgoed' belt - in Trondheim wordt dan doodleuk de telefoon opgenomen met 'Gemeente X, afdeling vastgoed, goedemorgen...'.

Eigenlijk ben ik nu heel gelukkig na een jaar van geharrewar qua werk - het lijkt erop dat het deze keer helemaal voor elkaar gaat komen. Binnenkort op reis naar Røros, Aurdal, Nordre Gausdal (wherever it may be), en Oslo - ik zal mijn fototoestel meenemen!

Raballder cup

Raballder Volleyball Trondheim bestaat nu een klein jaar, en afgelopen weekend hebben we ons eerste toernooi gespeeld. Met 14 deelnemers uit Trondheim zijn we afgereisd naar Oslo voor de jaarlijkse Raballdercup. Hoewel de resultaten nog wat bescheiden waren (4e plaats voor team 1, 8e voor team 2) hebben we de smaak te pakken gekregen.

Mirjam en Karsten op bezoek

Mirjam en Karsten hadden toevallig het zelfde weekend uitgekozen om voor een tripje naar Trondheim. Hoewel het alweer bijna lente is geworden viel er net op tijd een nieuw pak sneeuw zodat er zelfs nog leuk gelanglaufd kon worden. Hieronder een sfeerimpressie...

Met Mirjam aan de Noorse wafels...

... en Karsten halverwege elandvlees + flatbrød + bier. Veel Noorser kan het niet, complimenten!

In dit soort hippe sleetjes worden kids meestal meegevoerd op langlauftochten.

Meer foto's zijn te bewonderen op Mirjams's website.

Vakantie op Madeira

Na een lange donkere winter hebben we op Madeira alvast wat genoten van wat ons het komende half jaar te wachten staat; zon, warmte, bloeiende planten. Maar voordat we van Amsterdam naar Madeira vlogen hebben we in een paar dagen tijd nog even twee prachtige nieuwe wereldburgers mogen bewonderen, en papa kunnen feliciteren met zijn 60e verjaardag.
Na dit drukke weekendje konden we op Madeira bijkomen temidden van de Engelse, Duitse en Nederlandse pensionado's. Waarschijnlijk waren we de jongste toeristen op het eiland, maar dat mocht de pret niet drukken; warm en mooi was het in ieder geval.


Ons oediepoedie huisje met plafondhoogte 2m en overal balken en schuine wanden - maar wel met open haard en bad!

Onderweg van de een-na hoogste top (1800 m) naar de hoogste top (Pico Ruivo, 1850 m) van Madeira. Prachtig maar heel erg vermoeiend door de vele honderden traptreden. Toch werden ook pensionado's genadeloos over dit pad gedreven door enthousiaste jonge gidsen... lijkt me niet bevorderlijk voor hun gezondheid eerlijk gezegd.

Het hele eiland wordt geirrigeerd met zgn levada's - handgegraven kanaaltjes die het water van de vochtige noordzijde van het eiland leiden naar de drogere zuidkant. Langs de levada's lopen mooie paden.





Op Madeira is er een aantal steile kliffen; deze is ongeveer 500 m hoog. We zijn per kabelbaan naar beneden gegleden (not for the faint hearted) - en hebben beneden genoten van de hoog opspattende golven. Volgend jaar weer?