Granvin en Vindafjord

Deze week ben ik op toernee door Zuid-west Noorwegen. Eerst per vliegtuig naar Bergen, en dan per huurauto verder via Granvin naar Vindafjord. Op een donkere en regenachtige maandagavond ben ik ondanks de gevaarlijke wegen met talloze kuilen, overstekende herten en scherpe bochten heelhuids aangekomen in Granvin - een gehucht met minder dan 1000 inwoners. Terwijl ik in Granvin ben is een delegatie Granvin-jeugd afgereisd naar Oslo om daar te demonstreren tegen hoogspanningsleidingen op de Hardangervidda, zie ik 's avonds op het journaal.

De volgende ochtend is de Granvin-jeugd opnieuw op het journaal, ditmaal omdat hun bus ergens in een greppel is beland. Gelukkig zijn er geen dodelijke slachtoffers, maar het doet me wel weer beseffen hoe link het eigenlijk is om je per auto of bus te verplaatsen in Noorwegen. Je moet ver, heel ver zuid- of oostwaarts voordat je vergelijkbaar beroerde wegen tegenkomt (ik denk aan bv Nigeria of Afganistan)...

Morgen zal ik proberen om niet het nieuws te halen op weg naar het vliegveld in Haugesund (vanwaar ik trouwens per Nederlandse Fokker-50 naar Bergen vlieg!).

UPDATE: de reis per Fokker-50 was zo turbulent dat de piloot van tevoren waarschuwde dat het een bumpy ride zou worden... en dat, op het hoogtepunt van het gestuiter, het boek wat ik aan het lezen was uit mijn handen schoot...

Herfst

Dit jaar is de zomer in een vloek en een zucht overgegaan in een natte en druiligere herfst. Da’s jammer, maar nu kan in ieder geval weer onze gezellige houtkachel elke dag aan. De voorraadkast en de vriezer puilen nog uit van de forellen, de paddestoelen en de vele potten jam dus voorlopig ziet het er naar uit dat we de winter gaan overleven. Een paar weken geleden liepen we nog in een t-shirt rond in Nederland voor het jaarlijkse rondje langs de velden, en gisteren wandelden we alweer door een besneeuwd berglandschap.In Nederland kreeg ik ook dit jaar weer regelmatig goedbedoelde vragen als ‘voel je je nou Noor of Nederlander?’ / ‘wanneer komen jullie weer terug eigenlijk?’ / ‘spreek je Noors op je werk?’ dus ik had weer mooi wat stof tot nadenken. En wat blijkt? ik ben niet helemaal zeker van de antwoorden! Alleen de laatste vraag is een eitje: jazeker, ik spreek al jaren alleen Noors op mijn werk. Maar nu de rest.

Toen ik in het vliegtuig zat dat opsteeg van het vliegveld in Trondheim keek ik naar beneden en kreeg een brok in mijn keel toen ik me realiseerde dat ik niet een of ander prachtig vakantieland achter me liet, maar dat ik zojuist over mijn eigen huis was heen gevlogen. Tegelijkertijd verlangde ik net zo hard naar een weekje Nederland; niet alleen naar familie en vrienden, maar ook naar een herfstig geurend loofbos met echte hoge bomen, ruimere keus in de supermarkt, en de direktheid van Nederlanders. Laatst hoorde ik een Frans liedje dat de situatie perfekt beschrijft:

J’ai deux amours – mon pays et Paris

En zo eenvoudig is het ook voor mij – ook ik houd zowel van Nederland als van mijn nieuwe thuisland! Een luxeprobleem.

Toch zijn er momenten dat het weer eens heel duidelijk wordt dat mijn wieg in Brabant heeft gestaan, niet in Trøndelag. Op zo’n leuk trønderfest bijvoorbeeld waar ik laatst was, waar bijna alle aanwezigen zich geroutineerd in het vaste feestpatroon voegen (drinken, nog meer drinken, onbestemd soepje eten, meer drinken, zat naar huis waggelen). Nou heb ik niet zo’n probleem met een borrel of twee, maar op een gegeven moment zijn echt alle aanwezigen wel heel grondig aangeschoten, en dan vind ik het eigenlijk wel best om het pand te verlaten. In het trøndersk onderbroekenlol uitkramende dames van gevorderde leeftijd zijn niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust. Op zulke momenten voel ik me, om het bij het muzikale te houden, een Englishman in New York – ja, ik spreek de taal, maar toch ben ik een buitenstaander.

Wanneer we terugkomen naar Nederland, daar hebben we het thuis zelf ook wel eens over. Voorlopig blijven we nog wel een tijdje hier, maar komt er verandering in onze plannen dan ben je de eerste die het leest ok?