Herfst

Dit jaar is de zomer in een vloek en een zucht overgegaan in een natte en druiligere herfst. Da’s jammer, maar nu kan in ieder geval weer onze gezellige houtkachel elke dag aan. De voorraadkast en de vriezer puilen nog uit van de forellen, de paddestoelen en de vele potten jam dus voorlopig ziet het er naar uit dat we de winter gaan overleven. Een paar weken geleden liepen we nog in een t-shirt rond in Nederland voor het jaarlijkse rondje langs de velden, en gisteren wandelden we alweer door een besneeuwd berglandschap.In Nederland kreeg ik ook dit jaar weer regelmatig goedbedoelde vragen als ‘voel je je nou Noor of Nederlander?’ / ‘wanneer komen jullie weer terug eigenlijk?’ / ‘spreek je Noors op je werk?’ dus ik had weer mooi wat stof tot nadenken. En wat blijkt? ik ben niet helemaal zeker van de antwoorden! Alleen de laatste vraag is een eitje: jazeker, ik spreek al jaren alleen Noors op mijn werk. Maar nu de rest.

Toen ik in het vliegtuig zat dat opsteeg van het vliegveld in Trondheim keek ik naar beneden en kreeg een brok in mijn keel toen ik me realiseerde dat ik niet een of ander prachtig vakantieland achter me liet, maar dat ik zojuist over mijn eigen huis was heen gevlogen. Tegelijkertijd verlangde ik net zo hard naar een weekje Nederland; niet alleen naar familie en vrienden, maar ook naar een herfstig geurend loofbos met echte hoge bomen, ruimere keus in de supermarkt, en de direktheid van Nederlanders. Laatst hoorde ik een Frans liedje dat de situatie perfekt beschrijft:

J’ai deux amours – mon pays et Paris

En zo eenvoudig is het ook voor mij – ook ik houd zowel van Nederland als van mijn nieuwe thuisland! Een luxeprobleem.

Toch zijn er momenten dat het weer eens heel duidelijk wordt dat mijn wieg in Brabant heeft gestaan, niet in Trøndelag. Op zo’n leuk trønderfest bijvoorbeeld waar ik laatst was, waar bijna alle aanwezigen zich geroutineerd in het vaste feestpatroon voegen (drinken, nog meer drinken, onbestemd soepje eten, meer drinken, zat naar huis waggelen). Nou heb ik niet zo’n probleem met een borrel of twee, maar op een gegeven moment zijn echt alle aanwezigen wel heel grondig aangeschoten, en dan vind ik het eigenlijk wel best om het pand te verlaten. In het trøndersk onderbroekenlol uitkramende dames van gevorderde leeftijd zijn niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust. Op zulke momenten voel ik me, om het bij het muzikale te houden, een Englishman in New York – ja, ik spreek de taal, maar toch ben ik een buitenstaander.

Wanneer we terugkomen naar Nederland, daar hebben we het thuis zelf ook wel eens over. Voorlopig blijven we nog wel een tijdje hier, maar komt er verandering in onze plannen dan ben je de eerste die het leest ok?