Sula is een piepklein eilandje dat voor de kust van Frøya ligt. Frøya ligt weer voor (of achter) Hitra, zodat je vanuit Trondheim rijdend gevoelsmatig steeds verder afdaalt in no mans land. Op Sula wonen 64 mensen. Dat betekent dat iedereen binnen een uur weet dat de buurman op zijn duim heeft getimmerd, dat de buurvrouw de geraniums heeft gesnoeid en dat er is geinvesteerd in een nieuwe deurmat bij het huis op De Hoek.
In de zomer komen er ook nog ongeveer 100 hytte-eigenaars op eiland chillen, daardoor kan het lokale restaurantje overleven. In dat restaurantje werkt een kok, en dat is een vriend van een bevriend stel - vandaar dat we terecht raakten op Sula. Nouja, terecht raakten - je moet wel echt willen, makkelijk bereikbaar is het namelijk niet. Eerst 2.5 uur rijden vanaf Trondheim, en dan nog een dikke drie kwartier op een veerboot. Die vaart pas de laatste drie jaar, daarvoor was het helemaal een toestand om de wekelijkse boodschappen bij elkaar te regelen.
De 64 inwoners van het eiland hebben gemeen dat ze allemaal ontzettend makkelijk aan de praat raken met bezoekers. Iedereen kwam doodleuk bij ons aan tafel zitten en begon spontaan een heel verhaal op te hangen. Bijvoorbeeld over 'vroeger' toen de veerboot nog niet vaarde. Als je toen net de verkeerde schroeven had gekocht dan was je zo weer een maand verder voordat je verder kon timmeren aan je kippehok. Als ik heel eerlijk ben, dan ben ik op een rare manier wel een beetje onder de indruk geraakt van de eilandbewoners, hun overlevingskunst, en hun goedgemutstheid. Zelf zou ik denk ik binnen een week helemaal knettergek worden, maar als je opgegroeid bent op het eiland dan is het vast een prachtig besloten paradijsje. Hee, zoiets noemden ze volgens mij een 'hortus conclusus' tijdens de literatuurlessen...
Maar goed, alle gekheid op een stokje, het was een interessant weekend. Doordat het zo enorm waaide hebben we helaas niet echt lekker kunnen vissen, maar dat nemen we graag op de koop toe.
Oh ja. Ik moet nog iets opbiechten. Mensen die in Pieterburen wonen moeten nu snel een andere site openen. We hebben in het restaurant iets raars gegeten: zeehondenbiefstuk. Dat was namelijk zo ongeveer de enige keus die al min of meer voor ons was gemaakt voordat we er erg in hadden. Zeehondenbiefstuk smaakt... ehh... een beetje levertraanachtig volgens de kenners. Van mij mogen zeehondjes gewoon weer leuk schattig gaan zijn, ik denk dat ik ze ook zonder ze op te eten kan waarderen.
