IJsvissen op Store Slindvatn

Vorig weekend was het weer tijd voor een nieuwe typisch Noorse ervaring: ijsvissen. Twee vriendinnen uit Nordland hebben ons een crash-course ijsvissen gegeven, en van de zomer zullen we hun leren te vissen med 'oter' (zoals op Gråvatna). Van tevoren kregen we theorie-uitleg en hebben we ijshaken ingeslagen (Stefan demonstreert die op de foto) zodat je jezelf uit het ijs kunt hijsen als dat nodig is.

Deze keer hadden we een hytte besteld die vlak naast de weg en vlak naast het meer (Store slindvatn) ligt dus het was relatief luxe deze keer. We waren al gewaarschuwd dat we misschien geen een vis zouden vangen dus Ragnhild en Lisbet hadden een grote pan bacalao meegesleept zodat we in ieder geval wat te eten zouden hebben.

IJsvissen is eigenlijk best cool. Je trekt zoveel mogelijk warme kleren aan, neemt een meterlange ijsboor mee en je hebt verder alleen maar geduld en een heel klein hengeltje (30 cm lang) nodig. Het ijs was ongeveer 70 cm dik dus erg veel gevaar voor verdrinking was er niet. Zo'n gat is ook gauw geboord en dan is het een kwestie van rustig op een stoeltje gaan zitten of zelfs gaan liggen op een mat, terwijl je een beetje met het hengeltje wiebelt. Na 10 minuten wiebelen begin je dan wel af te vragen hoe de dag er verder uit gaat zien, maar gelukkig had ik toen opeens een vis aan de haak en kregen we hoop op een lekker maaltje vis. Nadat we het koud hadden gekregen leerden we ijsvissen-de-luxe: je kunt ook gewoon het hengeltje op het gat leggen en een tijdje later terugkomen om een eventuele vis op te hijsen.

Uiteindelijk vingen we in het weekend 12 vissen dus we waren behoorlijk verrast. 8 forelletjes en 4 bergforellen. Die laatste hadden we nog nooit eerder gevangen. Bergforel is een echte 'arctische' ondersoort die een prachtige rode buik heeft. Soms komen beide soorten voor in een bergmeertje, af en toe alleen maar bergforel.

Vikøyri

Vikøyri is de hoofdstad van de gemeente Vik in Sogn og Fjordane. Het ligt heel mooi aan de Sognefjord, maar is het een hele rit vanaf Bergen. Als de pas over Vikafjellet open is duurt het ongeveer 2.5 uur, is de pas gesloten vanwege woest winterweer dan duurt het minstens dubbel zo lang. 

In spanning wachtten kollega Rita en ik af of we de korte route konden nemen, maar twee weken lang was de pas gesloten. Gelukkig ging de zaak precies op het juiste moment open zodat we alsnog een redelijk relaxede mooie rit voor de boeg hadden.

Een van de grote verschilenl tussen thuis in Trondheim en Vikafjellet is dat er in Trondheim alweer maandenlang wat sneeuw en ijs ligt, maar zo hoog in de bergen ligt er gewoon enorm veel sneeuw. 

De stokken die in de berm staan (die met zo'n reflektordingske erop) zijn in Trondheim een meter hoog, op Vikafjellet zijn ze 3 meter hoog om nog boven de sneeuw uit te kunnen steken. Op zich best cool zolang je lekker in een dikke Volvo zit (kleine huurauto's doen ze niet aan in Noorwegen). Dag en nacht rijden er enorme sneeuwschuivers over de pas om de weg enigszins begaanbaar te houden. Is het op het randje van begaanbaarheid, dan wordt er overgegaan tot 'kolonnekjøring' - een sneeuwschuiver rijdt dan vooraan in een karavaan, gevolgd door dicht op elkaar rijdende auto's die in het zog van de sneeuwschuiver blijven. Wij hadden tijdens de rit gelukkig stralend weer.

PS In heel Vikøyri heb ik precies 1 leuke eettent geteld. De eigenaars ervan zijn Nederlanders. Na de lunch kregen we zowaar echte stroopwafels geserveerd! Bedankt, en succes met de zaken - in het geval dat een van hen dit bericht ooit leest.