.bmp)
In spanning wachtten kollega Rita en ik af of we de korte route konden nemen, maar twee weken lang was de pas gesloten. Gelukkig ging de zaak precies op het juiste moment open zodat we alsnog een redelijk relaxede mooie rit voor de boeg hadden.
Een van de grote verschilenl tussen thuis in Trondheim en Vikafjellet is dat er in Trondheim alweer maandenlang wat sneeuw en ijs ligt, maar zo hoog in de bergen ligt er gewoon enorm veel sneeuw.
De stokken die in de berm staan (die met zo'n reflektordingske erop) zijn in Trondheim een meter hoog, op Vikafjellet zijn ze 3 meter hoog om nog boven de sneeuw uit te kunnen steken. Op zich best cool zolang je lekker in een dikke Volvo zit (kleine huurauto's doen ze niet aan in Noorwegen). Dag en nacht rijden er enorme sneeuwschuivers over de pas om de weg enigszins begaanbaar te houden. Is het op het randje van begaanbaarheid, dan wordt er overgegaan tot 'kolonnekjøring' - een sneeuwschuiver rijdt dan vooraan in een karavaan, gevolgd door dicht op elkaar rijdende auto's die in het zog van de sneeuwschuiver blijven. Wij hadden tijdens de rit gelukkig stralend weer.
No comments:
Post a Comment