Kerstwens

2009 is net als voorgaande edities een jaar geweest waarin heel veel gebeurd is in ons leventje in Trondheim. Stefan heeft een nieuwe baan waar hij heel blij mee is, we hebben de zolderverbouwing afgerond, een tuinhuisje opgezet, we hebben een prachtige rondrit gemaakt door Zuid-Noorwegen... heel wat afgereisd langs allerlei obscure gemeentes in het hele land... zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. We hopen op een even geslaagd 2010 en wensen iedereen het allerbeste voor 2010 toe - en natuurlijk eerst een prettige (en witte?) Kerst.

Jasper en Stefan

UFO

Terwijl Barack Obama per Air Force One in Oslo aankomt lees ik dat er nog meer ongewone verschijnselen aan de hemel zijn in Noorwegen:

Link

Visje

Vandaag had Stefan de mazzel om in een bootje van Kristoffer tunet (zie eerdere post) mee te kunnen om te vissen op de fjord. Dat is weer eens wat anders dan met een hengel op de kant staan. Het was op het water lang niet zo koud als je zou denken, en binnen een half uurtje lagen er een kabeljauw van iets meer dan een halve meter plus twee rode ponen in de boot.

Thuis alleen nog even fileren… et voila, een half uurtje later hadden we het avondeten weer in huis. Noorwegen is eigenlijk helemaal niet zo duur, dus…

Overstekende elanden

Een van de meer serieuze problemen in Trondheim is het gevaar dat overstekende elanden veroorzaken op de snelweg naar Oslo. Het krioelt van de elanden in Noorwegen, en zelfs al worden er jaarlijks heel wat neergeknald, toch is het absoluut niet onmogelijk dat je in het donker tegen een eland aanrijdt. Aangezien zo’n beest minstens 500 kg weegt betekent dat doorgaans een total-loss auto plus een beschadigde chauffeur.

Nu is er dan eindelijk iets op gevonden: een setje camera’s langs de snelweg, en met wat beeldherkenning en dergelijke wordt elke eland die in de buurt van de snelweg komt direkt gesnapt. Daarna worden er waarschuwingsborden geaktiveerd die verdere ongelukken hopelijk zullen voorkomen.

Zie ook dit filmpje (in het trøndersk).

http://www.adressa.no/tv/?id=12537

Granvin en Vindafjord

Deze week ben ik op toernee door Zuid-west Noorwegen. Eerst per vliegtuig naar Bergen, en dan per huurauto verder via Granvin naar Vindafjord. Op een donkere en regenachtige maandagavond ben ik ondanks de gevaarlijke wegen met talloze kuilen, overstekende herten en scherpe bochten heelhuids aangekomen in Granvin - een gehucht met minder dan 1000 inwoners. Terwijl ik in Granvin ben is een delegatie Granvin-jeugd afgereisd naar Oslo om daar te demonstreren tegen hoogspanningsleidingen op de Hardangervidda, zie ik 's avonds op het journaal.

De volgende ochtend is de Granvin-jeugd opnieuw op het journaal, ditmaal omdat hun bus ergens in een greppel is beland. Gelukkig zijn er geen dodelijke slachtoffers, maar het doet me wel weer beseffen hoe link het eigenlijk is om je per auto of bus te verplaatsen in Noorwegen. Je moet ver, heel ver zuid- of oostwaarts voordat je vergelijkbaar beroerde wegen tegenkomt (ik denk aan bv Nigeria of Afganistan)...

Morgen zal ik proberen om niet het nieuws te halen op weg naar het vliegveld in Haugesund (vanwaar ik trouwens per Nederlandse Fokker-50 naar Bergen vlieg!).

UPDATE: de reis per Fokker-50 was zo turbulent dat de piloot van tevoren waarschuwde dat het een bumpy ride zou worden... en dat, op het hoogtepunt van het gestuiter, het boek wat ik aan het lezen was uit mijn handen schoot...

Herfst

Dit jaar is de zomer in een vloek en een zucht overgegaan in een natte en druiligere herfst. Da’s jammer, maar nu kan in ieder geval weer onze gezellige houtkachel elke dag aan. De voorraadkast en de vriezer puilen nog uit van de forellen, de paddestoelen en de vele potten jam dus voorlopig ziet het er naar uit dat we de winter gaan overleven. Een paar weken geleden liepen we nog in een t-shirt rond in Nederland voor het jaarlijkse rondje langs de velden, en gisteren wandelden we alweer door een besneeuwd berglandschap.In Nederland kreeg ik ook dit jaar weer regelmatig goedbedoelde vragen als ‘voel je je nou Noor of Nederlander?’ / ‘wanneer komen jullie weer terug eigenlijk?’ / ‘spreek je Noors op je werk?’ dus ik had weer mooi wat stof tot nadenken. En wat blijkt? ik ben niet helemaal zeker van de antwoorden! Alleen de laatste vraag is een eitje: jazeker, ik spreek al jaren alleen Noors op mijn werk. Maar nu de rest.

Toen ik in het vliegtuig zat dat opsteeg van het vliegveld in Trondheim keek ik naar beneden en kreeg een brok in mijn keel toen ik me realiseerde dat ik niet een of ander prachtig vakantieland achter me liet, maar dat ik zojuist over mijn eigen huis was heen gevlogen. Tegelijkertijd verlangde ik net zo hard naar een weekje Nederland; niet alleen naar familie en vrienden, maar ook naar een herfstig geurend loofbos met echte hoge bomen, ruimere keus in de supermarkt, en de direktheid van Nederlanders. Laatst hoorde ik een Frans liedje dat de situatie perfekt beschrijft:

J’ai deux amours – mon pays et Paris

En zo eenvoudig is het ook voor mij – ook ik houd zowel van Nederland als van mijn nieuwe thuisland! Een luxeprobleem.

Toch zijn er momenten dat het weer eens heel duidelijk wordt dat mijn wieg in Brabant heeft gestaan, niet in Trøndelag. Op zo’n leuk trønderfest bijvoorbeeld waar ik laatst was, waar bijna alle aanwezigen zich geroutineerd in het vaste feestpatroon voegen (drinken, nog meer drinken, onbestemd soepje eten, meer drinken, zat naar huis waggelen). Nou heb ik niet zo’n probleem met een borrel of twee, maar op een gegeven moment zijn echt alle aanwezigen wel heel grondig aangeschoten, en dan vind ik het eigenlijk wel best om het pand te verlaten. In het trøndersk onderbroekenlol uitkramende dames van gevorderde leeftijd zijn niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust. Op zulke momenten voel ik me, om het bij het muzikale te houden, een Englishman in New York – ja, ik spreek de taal, maar toch ben ik een buitenstaander.

Wanneer we terugkomen naar Nederland, daar hebben we het thuis zelf ook wel eens over. Voorlopig blijven we nog wel een tijdje hier, maar komt er verandering in onze plannen dan ben je de eerste die het leest ok?

Nog meer bezoek!

Stefans tantes Alie en Greet plus zus Judith hebben een weekje Trondheim e.o. onveilig gemaakt. Natuurlijk vielen we graag nog een keer in herhaling en hebben we nog een laatste keer dit jaar een hytte bezocht waar we dit keer met netten hebben gevist. We hadden de week ervoor een theoretische kursus vissen-met-net gevolgd in 3 minuten dus we waren erg benieuwd of we het voor elkaar zouden krijgen, maar eigenlijk is het best makkelijk.

Je knoopt het ene eind van het net vast aan een boom of een rots, en roeit dan zachtjes van de kant af. Ondertussen gooi je steeds een stukje van het net het water in, en uiteindelijk hangt er dan een meter of 10 net in het water, klaar om een mooi maaltje forel bij elkaar te vangen.

Wouter en Marloes

Samen met Wouter heb ik jarenlang badminton gespeeld in Nederland, dus samen een ‘oter’ (zo’n visplank – voor de meeste van onze bezoekers inmiddels bekend) binnenhalen moest ook wel lukken. In de praktijk was het vooral Wouter die een eind roeide terwijl Marloes in de linkerhand een hengel en in de rechterhand de oter had. Ok, niet helemaal waar – maar in ieder geval zwiepte Marloes de meeste vissen de boot in. Hebben we deze zomer eigenlijk nog iets anders gedaan dan vissen met bezoekers? Jawel! We hebben ook stapels paddestoelen geplukt. En bessen trouwens.

Hieronder van links naar rechts: eekhoorntjesbrood, stekelzwam, cantharellen, Wouter en Marloes.

Sandermannen in Trondheim

Hans en Jan-Willem vonden het de hoogste tijd geworden om ook eens te komen kijken hoe Trondheim eruit ziet. Het lijkt erop dat de boel is goedgekeurd, ondanks wat minder stabiel weer in het begin van de week.

Tussen de regenbuien door hebben we een voor ons nieuwe hytte bezocht bij Hukkelvatnet. De hytte ligt (zoals de meeste) pal aan een meer, maar om bij deze hytte te komen moet je eerst nog door een stuk kletsnat moeras waden. Hadden we dat van tevoren geweten dan hadden we het reisadvies nog wat aangescherpt, maar een stel natte voeten mocht de pret niet drukken gelukkig.

Natuurlijk hebben we ook deze keer weer gevist, en na een twee-uur-durende ontknoping hadden we uiteindelijk nog een leuk maaltje forel bij elkaar gevangen.

Multipluk

Door de prachtige zomer zijn dit jaar de bessen en paddestoelen zo ongeveer tegelijkertijd plukbaar. In een uurtje plukken rond Vassfjellet vonden we bosbessen, frambozen, bosaardbeitjes, cantharellen, eekhoorntjesbrood, oranje berkeboleet en stekelzwam. 

En zoals al een paar keer eerder gebeurd is toen we met een lading bessen door een stil bos weer naar  de auto liepen stond ook deze keer opeens de ‘koning van het bos’ – een eland – voor onze neus.

Sula

Sula is een piepklein eilandje dat voor de kust van Frøya ligt. Frøya ligt weer voor (of achter) Hitra, zodat je vanuit Trondheim rijdend gevoelsmatig steeds verder afdaalt in no mans land. Op Sula wonen 64 mensen. Dat betekent dat iedereen binnen een uur weet dat de buurman op zijn duim heeft getimmerd, dat de buurvrouw de geraniums heeft gesnoeid en dat er is geinvesteerd in een nieuwe deurmat bij het huis op De Hoek.

In de zomer komen er ook nog ongeveer 100 hytte-eigenaars op eiland chillen, daardoor kan het lokale restaurantje overleven. In dat restaurantje werkt een kok, en dat is een vriend van een bevriend stel - vandaar dat we terecht raakten op Sula. Nouja, terecht raakten - je moet wel echt willen, makkelijk bereikbaar is het namelijk niet. Eerst 2.5 uur rijden vanaf Trondheim, en dan nog een dikke drie kwartier op een veerboot. Die vaart pas de laatste drie jaar, daarvoor was het helemaal een toestand om de wekelijkse boodschappen bij elkaar te regelen.

De 64 inwoners van het eiland hebben gemeen dat ze allemaal ontzettend makkelijk aan de praat raken met bezoekers. Iedereen kwam doodleuk bij ons aan tafel zitten en begon spontaan een heel verhaal op te hangen. Bijvoorbeeld over 'vroeger' toen de veerboot nog niet vaarde. Als je toen net de verkeerde schroeven had gekocht dan was je zo weer een maand verder voordat je verder kon timmeren aan je kippehok. Als ik heel eerlijk ben, dan ben ik op een rare manier wel een beetje onder de indruk geraakt van de eilandbewoners, hun overlevingskunst, en hun goedgemutstheid. Zelf zou ik denk ik binnen een week helemaal knettergek worden, maar als je opgegroeid bent op het eiland dan is het vast een prachtig besloten paradijsje. Hee, zoiets noemden ze volgens mij een 'hortus conclusus' tijdens de literatuurlessen...

Maar goed, alle gekheid op een stokje, het was een interessant weekend. Doordat het zo enorm waaide hebben we helaas niet echt lekker kunnen vissen, maar dat nemen we graag op de koop toe.

Oh ja. Ik moet nog iets opbiechten. Mensen die in Pieterburen wonen moeten nu snel een andere site openen. We hebben in het restaurant iets raars gegeten: zeehondenbiefstuk. Dat was namelijk zo ongeveer de enige keus die al min of meer voor ons was gemaakt voordat we er erg in hadden. Zeehondenbiefstuk smaakt... ehh... een beetje levertraanachtig volgens de kenners. Van mij mogen zeehondjes gewoon weer leuk schattig gaan zijn, ik denk dat ik ze ook zonder ze op te eten kan waarderen.

Couchsurfers uit Nieuw-Zeeland

We zijn inmiddels toe aan ons vijfde setje couchsurfers. Deze keer een echtpaar uit Nieuw-Zeeland - Marco en Ursala. Ze waren maar kort bij ons (2 dagen), maar het was weer heel geslaagd eigenlijk - om zomaar even een paar dagen door te brengen met mensen uit een hele andere hoek van de wereld, dat beginnen we eigenlijk steeds leuker te vinden.

Dinsdagavond hebben we door Marco gerookte forellen gegeten, en daarna hebben we wat rondgewandeld in de Bymarka waar de de eerste oranje berkeboleten (rødskrubb) van dit jaar hebben gevonden.

Op een prachtige stille zomeravond kwamen we uiteindelijk aan bovenop Geitfjellet waar we al heel wat bezoekers mee naartoe hebben gesleept.

Wijbrand en Janny

Ik blog een beetje achter de feiten aan, maar onze zomer is nou eenmaal propvol met bezoek, uitstapjes etcera... maar goed vanavond weer even wat bijbloggen.

Dit jaar klommen Wijbrand en Janny weer in de caravan en kwamen na een lange reis aan in Trondheim. Nu hebben we een mooi luik bovenop de trap, en doordat Stefan nog een paar weken vrij had kon hij veel tijd doorbrengen met zijn ouders. In het weekend zijn we samen op stap geweest naar Movatnet waar we met een 'oter' gevist hebben (net als op Gråvatnet).

Janny was wat ontevreden met de vangst en besloot uiteindelijk de riemen in eigen hand te nemen. Dat hielp direkt, we vingen de ene forel na de andere en kwamen uiteindelijk aan land met 12 mooie forellekes.

Kvinnherad; Rosendal baroni

Dat was grappig! Ik als geboren en getogen Roosendaler zou een een dagje op bezoek in de gemeente Kvinnherad (ten oosten van Bergen), met de hoofdstad Rosendal. Met deze toevalligheid ben ik dus mijn 1-daagse cursus mee begonnen, en daarna kon de dag natuurlijk niet meer stuk.

Na afloop had ik nog een uurtje vrij voordat het vliegtuig vertrok, en heb ik nog fijn even bij 27 graden de kerk en de baronie (foto) bezocht.

Lekker weg in eigen land 2009 deel 2

Na Bergen zakten we verder af naar het zuiden. Om precies te zijn naar Bømlo en Leirvik, waar we een Noorse vriend opzochten. Op weg vanuit Bergen bezochten we ook nog de huizen van Edvard Grieg en later die van Ole Bull. Grieg is natuurlijk bekend, Ole Bull is alleen bekend in Noorwegen. Ole was een Amerikanofiele Noor die in de 19e eeuw Noorwegens eerste violist/popster werd. Hij liet een bijzonder huis bouwen op een eiland dat hij eerst maar even had aangeschaft (zie boven).

In (of eigenlijk op - het is een eiland) Bømlo fietsten we stilletjes het gemeentehuis voorbij waar de laatste loodjes werden gelegd aan het projekt waarvan ik (tot voor mijn vakantie) projektleider van was. Iets verder naar het zuiden kwamen we uiteindelijk bij de volgende toeristische klapper: Preikestolen (preekstoel, jep). Dat is een rots die 600m boven de fjord uitsteekt.



Flekkefjord was de volgende bestemming. Ook hier was ik een paar keer geweest voor mijn werk dus dat was ook leuk om nu eens met z'n tweeen te bekijken. Zie ook deze link. We hebben gefietst op Hidra, een prachtig hytte-eiland. In het zuiden van het land worden alle medeklinkers 'bløt' - zacht, zompig? - zodat bv Hitra (vlak bij Trondheim) Hidra wordt, en båter (boten) wordt båder.

Verder naar Kristiansand waar we de dierentuin en de stad hebben bezocht, en ook het oer-Noorse pretpark met entertainment-deel 'Kaptein Sabeltann' en het moraal-indoctrinatiegedeelte Kardemomme by (de tekst op deze pagina is afkomstig uit Kardemomme by, een fantasiewereld van een bekende schrijver. Uiteindelijk zijn we neergestreken in Sandefjord, op bezoek bij de moeder van een (andere) vriend van ons.

Het laatste bezoek in de vakantie was in Oslo, waar we de Skeive dager (homo-dagen) hebben bekeken. Op weg naar huis hebben we overnacht bij een stel (weer andere) vrienden waarvan een werkt in Eidsvoll museum (de plek waar Noorwegens onafhankelijkheid van Zweden werd beraamd en waar de grondwet werd opgesteld).



Zo, dan hebben we nu midden, noord en zuid-west Noorwegen gezien. Klaar is Kees?

Lekker weg in eigen land 2009 deel 1

Deze zomer hebben we het westen, zuidwesten en zuiden van Noorwegen bezocht met auto en tent. Zelfs in juni ligt er nog best veel sneeuw in de bergen, dus we hebben niet alleen qua belevenissen maar ook qua weer een enorm gevarieerde vakantie gehad - de laatste dagen aan de zuidkust was het 25 graden, terwijl we de eerste week nog 's nachts met kleren aan in de slaapzak lagen te bibberen...

We startten de grand tour vanuit Trondheim in zuidelijke richting tot we bij Jostedalsbreen / Nigaardsbreen aankwamen - een van Noorwegens bekendste gletsjers.



Op weg verder zuidwaarts reden we over een bergpas waar nog volop sneeuw lag. Onze plannen om nog even wat forelletjes te verschalken moest we helaas laten varen, er lag nog ijs en sneeuw op de bergmeertjes...



Na de bergpas passeerden we de Aurlandsfjord - niet zo bekend als Geiranger maar minstens net zo mooi.



De volgende stop was Flåm, bekend van de Flåmsbana - het treintje dat steil omhoog de bergen in rijdt. We werden nogal nerveus van de honderden / duizenden toeristen dus we hebben de helft van het tracé gewoon lekker rustig zelf gewandeld. Voor treinliefhebbers is dit wel een must trouwens...





De reis ging verder naar Bergen, waar we net als alle andere toeristen een biertje hebben gedronken op de 'boulevard', en het kabelbaantje omhoog (Fløyenbanen) hebben genomen. Dat biertje hadden we trouwens wel even nodig nadat Stefan werd gebeld met heuglijke nieuws dat hij een baan kreeg aangeboden - als adviseur bij de universiteit. Proost!

Ben op bezoek

Een maand geleden, vlak voordat we zelf op vakantie gingen, was Ben op bezoek. Stefan en Ben hebben een week lang heel veel gezien en gedaan, zelfs een excursie naar Zweden inklusief rendier-spotting stond op het programma. Hieronder een foto van Trondheim genomen vanaf Geitfjellet - daar worden bijna alle bezoekers mee naartoe genomen...



Natuurlijk hebben we weer ook Ben meegesleept naar een hytte, deze keer bij Engelsvatnet, om een weekendje traditioneel Noors te chillen - en te vissen. Deze keer was de oogst zelfs na een enorm eind roeien nogal magertjes maar goed, gelukkig hadden we ook van die overheerlijke Noorse worstjes bij ons.

Stockholm

Editie 2009 van de familie-reunie was in Stockholm. Het gebeurt niet zo heel vaak dat we elkaar zien dus dat was misschien wel het meest bijzondere van het hele weekend, maar verder is Stockholm ook nog eens een hele mooie stad. Een van de hoogtepunten was wat mij betreft het Vasa-schip. Dat werd gebouwd in 1750 en was bedoeld als het grootste en mooiste Zweedse schip dat ooit gebouwd was. Toen het uiteindelijk klaar was werd het schip te water gelaten om een kwartier later al te zinken - foutje in de berekeningen. In 1961 werd het van de zeebodem gelift en werd er 17 jaar lang elke dag een chemisch goedje over het hele schip heen gesprenkeld, zodat het schip tentoongesteld kon worden in een museum.



Een andere briljante Zweedse vondst is de ronde bibliotheek. In plaats van eindeloze schappen zijn alle boeken als in een grote ronde parkeertoren opgesteld. Handig voor het overzicht, plaatsbesparend, en nog mooi ook.

Even in Evenes

Deze week ben ik een dagje heen en weer geweest voor een verkoop-bezoek aan een dorpje in het verre Noorden: Evenes heet het, en het ligt tussen Harstad en Narvik. Deze keer geen kaartje, maar laten we zeggen dat Evenes een ruime 1000 km ten noorden van Trondheim ligt. De reisagente giechelde al aan de telefoon toen ik de reis bestelde "hihi da's ook niet echt makkelijk te bereiken zeg jeetje".

Het tweede deel van de reis (Bodø - Evenes) was met een Dash-vliegtuigje van firma Widerøe. In Noorwegen was Viggo Widerøe de grote luchtvaartpionier die als eerste de kustroutes Bergen-Trondheim-Bodø-Tromsø begon te vliegen. Inmiddels is Widerøe een beetje ondergesneeuwd door SAS en Norwegian maar nog altijd heeft vliegen met Widerøe iets nostalgisch - kleine vliegtuigjes, waarin de deur naar de cockpit gewoon wagenwijd open staat, de enige stewardess een grote cape om en een rare hoed op heeft (de dames zien eruit als in 'The Nanny') en het mooiste van alles: dat prachtige diepe geronk van de propellors.

Widerøe-vluchten kunnen nogal turbulent zijn maar deze keer was het heel rustig. Ik wilde eigenlijk een krantje lezen maar zat de hele reis uit het raam te kijken naar het wilde landschap onder ons waar de laatste sneeuw nog aan het wegsmelten is.

Ålesund en Vågsøy

1 mei is in Noorwegen een vrije dag, dus besloten we een tijdje geleden om in het 1-mei-weekend naar Ålesund te gaan. Heel toevallig probeerden we op kantoor iemand te vinden die een spoedkursus kon geven in een gemeente niet zo heel ver ten zuiden van Ålesund: Vågsøy... en aangezien ik toch in de buurt was besloten we dat Stefan en ik na Ålesund nog een paar dagen aan de kust zouden doorbrengen. Prettig geregeld!



Maar eerst Ålesund dus. Het bijzondere van Ålesund is dat de hele stad is afgebrand in 1904, en toen de zaak weer uit de as herrees moest dat natuurlijk volgens de geldende mode: Jugendstil. De stad ziet er nu dus heel anders uit dan de meeste Noorse steden, niet alleen vanwege de bouwstijl maar ook doordat de gebouwen van steen of beton zijn. Ålesund ligt ook nog eens heel pittoresk op een paar eilandjes dus het is best een toeristische boel.





Een van de trekpleisters in Ålesund is het aquarium.



Vanuit Ålesund hebben we vogeleiland Runde bezocht waar de papegaaiduikers helaas nog niet waren aangekomen. Wel zaten er duizenden Jan van Genten en we zagen zelfs twee zeearenden zitten broeden op een rots hoog boven de branding.

Op weg van Ålesund naar Vågsøy kom je langs Selje. Dat is een dorpje waar ooit een van de drie bisdommen van Noorwegen gevestigd was, maar het was ons al snel duidelijk dat het inmiddels bijna 1000 jaar later is. Ooit lag Selje langs een belangrijke handelsroute en het klooster zat goed in de slappe was, tegenwoordig is het een slaperig dorpje met een kloosterruine. De opgravingen zijn pas net begonnen dus het kan zijn dat er nog heel wat uit de grond gaat komen.



Terwijl ik twee dagen kursus hield vermaakte Stefan zich overdag. De hoofdstad van Vågsøy - Måløy - is ehh... rustig. En met een beetje meer zon had het er zelfs nog wel aardig uitgezien. De straten in Måløy liggen parallel aan elkaar op een heuvel, en ooit besloot het gemeentebestuur dat alle straten gewoon Straat 1, Straat 2, Straat 3 etcera werden genoemd. Net zo makkelijk.

Op weg naar huis bezochten we nog even snel de Kannenstein (de attraktie van Vågsøy).



De lange autoreis terug van Vågsøy naar Trondheim gaat dwars over het Dovre-massief, via de bergpas bij Stryn. Op het hoogste punt van de route was alles nog wit. We hebben nog snel even de staafkerk van Lom meegepikt en waren toen blij dat we weer het groene Trondheim naderden.

Feskehomp

Afgelopen weekend hebben we ons vissersgeluk weer eens beproefd. Deze keer met garnalen als aas, want dan heb je meer kans om eens wat anders aan de haak te krijgen dan kabeljauw of makreel. Geheel volgens het boekje was de eerste (en enige) vis die we aan de haak kregen van een onbekend model. Hij leek wat op een breiflabb (zeeduivel), maar die komen alleen op grote diepte voor. Verder had het beest een stel stekels op z'n kop die we maar niet aangeraakt hebben, en sowieso was het niet echt een maagvullend formaat dus we hebben hem maar weer braaf teruggezet (wat volgens Noren trouwens erg onethisch is).

Tijdens het avondje uit op zaterdag hebben we een serie visdeskundigen lastiggevallen met wat voor vis dit nou precies was, en na een aantal gefronste wenkbrauwen kwam uiteindelijk de diagnose i Harstad-dialekt: feskehomp. Fesk komt van fisk (vis) maar dan met 'klinkerverzakking'. En homp betekent vast ongeveer hetzelfde als in het Nederlands. In ieder geval kregen we van alle kanten te horen 'ufisk' - onvis. Dat bestaat ook dus, naast onkruid. Volgende keer weer kabeljauw.

Couchsurfing

Onze nieuwste hobby heet Couchsurfing. Dat is een soort Internet-gebaseerde ruilbeurs voor low-budget reizenden die op zoek zijn naar een gratis overnachtingsplaats. We moesten er wel even over nadenken maar besloten uiteindelijk het concept een tijdje uit te testen. In de logeerkamer hebben we nu drie keer Couchsurfers op bezoek gehad en eigenlijk was het heel leuk om op een relaxede manier zomaar even een paar dagen kontakt te hebben met mensen die we anders nooit zouden hebben leren kennen.

Meer weten? kijk op Couchsurfing.com of op ons profiel.

Kristoffertunet

Gisteren gingen we op bezoek bij Kristoffertunet, waar de nederlandse vriendin-van-een-vriend-van-ons Harriet een half jaartje werkt/woont. Kristoffertunet is een soort zorgboerderij op antroposofische grondslag voor mensen met een lichte verstandelijke handicap.



Op de boerderij lopen een paar paarden en schapen rond, en er is verder een sapmakerij, weverij, bakkerij, een kas en een houthakkerette. Eigenlijk is het wel een hele relaxede plek om een tijdje door te brengen, het ligt prachtig vlakbij de fjord en het is geen straf om een beetje in de kas te rommelen en te helpen met wat dagelijkse dingen enzo. Het enige wat ons van tevoren een klein beetje verontruste was het antroposofische. Sommigen mensen omschrijven Kristoffertunet als een sekte namelijk, dus we waren wel benieuwd wat daarvan waar is.

Google leverde niet zo heel veel meer op over wat antroposofie nou precies is, dus dat hebben we de bedrijfsleider maar gevraagd. Die kwam na enig plafondstaren met het heldere antwoord 'Antroposofi gaat over karma en reincarnatie' dus dat was een pak van ons hart. De antropo-business hebben we hierna maar gelaten voor wat het was en verder gewoon lekker vegetarisch gegeten. Een beetje vreemd was het misschien wel, maar wel lekker, en ik zou de boerderije ook niet als een sekte willen omschrijven... weten we dat ook weer.

IJsvissen op Store Slindvatn

Vorig weekend was het weer tijd voor een nieuwe typisch Noorse ervaring: ijsvissen. Twee vriendinnen uit Nordland hebben ons een crash-course ijsvissen gegeven, en van de zomer zullen we hun leren te vissen med 'oter' (zoals op Gråvatna). Van tevoren kregen we theorie-uitleg en hebben we ijshaken ingeslagen (Stefan demonstreert die op de foto) zodat je jezelf uit het ijs kunt hijsen als dat nodig is.

Deze keer hadden we een hytte besteld die vlak naast de weg en vlak naast het meer (Store slindvatn) ligt dus het was relatief luxe deze keer. We waren al gewaarschuwd dat we misschien geen een vis zouden vangen dus Ragnhild en Lisbet hadden een grote pan bacalao meegesleept zodat we in ieder geval wat te eten zouden hebben.

IJsvissen is eigenlijk best cool. Je trekt zoveel mogelijk warme kleren aan, neemt een meterlange ijsboor mee en je hebt verder alleen maar geduld en een heel klein hengeltje (30 cm lang) nodig. Het ijs was ongeveer 70 cm dik dus erg veel gevaar voor verdrinking was er niet. Zo'n gat is ook gauw geboord en dan is het een kwestie van rustig op een stoeltje gaan zitten of zelfs gaan liggen op een mat, terwijl je een beetje met het hengeltje wiebelt. Na 10 minuten wiebelen begin je dan wel af te vragen hoe de dag er verder uit gaat zien, maar gelukkig had ik toen opeens een vis aan de haak en kregen we hoop op een lekker maaltje vis. Nadat we het koud hadden gekregen leerden we ijsvissen-de-luxe: je kunt ook gewoon het hengeltje op het gat leggen en een tijdje later terugkomen om een eventuele vis op te hijsen.

Uiteindelijk vingen we in het weekend 12 vissen dus we waren behoorlijk verrast. 8 forelletjes en 4 bergforellen. Die laatste hadden we nog nooit eerder gevangen. Bergforel is een echte 'arctische' ondersoort die een prachtige rode buik heeft. Soms komen beide soorten voor in een bergmeertje, af en toe alleen maar bergforel.

Vikøyri

Vikøyri is de hoofdstad van de gemeente Vik in Sogn og Fjordane. Het ligt heel mooi aan de Sognefjord, maar is het een hele rit vanaf Bergen. Als de pas over Vikafjellet open is duurt het ongeveer 2.5 uur, is de pas gesloten vanwege woest winterweer dan duurt het minstens dubbel zo lang. 

In spanning wachtten kollega Rita en ik af of we de korte route konden nemen, maar twee weken lang was de pas gesloten. Gelukkig ging de zaak precies op het juiste moment open zodat we alsnog een redelijk relaxede mooie rit voor de boeg hadden.

Een van de grote verschilenl tussen thuis in Trondheim en Vikafjellet is dat er in Trondheim alweer maandenlang wat sneeuw en ijs ligt, maar zo hoog in de bergen ligt er gewoon enorm veel sneeuw. 

De stokken die in de berm staan (die met zo'n reflektordingske erop) zijn in Trondheim een meter hoog, op Vikafjellet zijn ze 3 meter hoog om nog boven de sneeuw uit te kunnen steken. Op zich best cool zolang je lekker in een dikke Volvo zit (kleine huurauto's doen ze niet aan in Noorwegen). Dag en nacht rijden er enorme sneeuwschuivers over de pas om de weg enigszins begaanbaar te houden. Is het op het randje van begaanbaarheid, dan wordt er overgegaan tot 'kolonnekjøring' - een sneeuwschuiver rijdt dan vooraan in een karavaan, gevolgd door dicht op elkaar rijdende auto's die in het zog van de sneeuwschuiver blijven. Wij hadden tijdens de rit gelukkig stralend weer.

PS In heel Vikøyri heb ik precies 1 leuke eettent geteld. De eigenaars ervan zijn Nederlanders. Na de lunch kregen we zowaar echte stroopwafels geserveerd! Bedankt, en succes met de zaken - in het geval dat een van hen dit bericht ooit leest.