Terug naar Gråvatna

Na het weekendje vissen bij Gråvatna vorig jaar (zie http://trondheimfjord.blogspot.com/2007/09/oterfisking-in-grvatnet.html) hebben we het weekend nog eens dunnetjes over gedaan, dit keer met Frank en Jeremy. We hebben inmiddels zelf maar geinvesteerd in een 'oter' en beginnen de truc aardig onder de knie te krijgen. We visten dankzij de oter vrij snel een paar maaltjes forel bij elkaar, en ongeveer 5 forellen waren groter dan de grootste van vorig jaar.

Hoogtepunt van het weekend was misschien wel een opvallend witte rendierbok. Vorige jaar zagen we die op de weg terug een eindje van ons vandaan wegrennen, maar dit keer kwam hij (misschien was het wel dezelfde) water drinken bij het meer. Het beest leek niet echt bang dus ik sprong op de kant om dichterbij te kunnen komen. Voetje voor voetje kwam ik steeds dichterbij, tot op 10 meter afstand. Ik dacht altijd dat rendieren nogal schijterig zijn maar deze bok had daar hele andere ideen over. Hij draaide zich naar me toe, nam een aanloopje en kwam in draf mijn kant op. Dat leek me een goed moment om achter een boom te springen en hard 'Gaat heen' te roepen, om daarna weer snel de boot in te rennen. Maar onvergetelijk was het wel. Wat een prachtig beest.

Folldal

Folldal is een gemeente met een oppervlakte van 1275 vierkante kilometer. Dat is bijna even groot als de provincie Utrecht. In Folldal wonen 1674 mensen. In de provincie Utrecht 1200000. Je kunt dus gerust stellen dat Folldal niet zo heel dicht bevolkt is - maar in het gemeentehuis is het een drukte van jewelste want ook deze gemeente wil per sé vastgoedbelasting gaan invoeren. Op weg dus naar Folldal city.

Folldal ligt aan de zuidoostkant van het Dovre-massief, precies op de waterscheiding eigenlijk tussen 'Oslo' en 'Trondheim'. De riviertjes in het noorden van de gemeente leiden uiteindelijk naar Trondheim en Røros, in het zuiden monden andere prille riviertjes uit in de Oslofjord. De hele gemeente ligt hoog in de bergen, waar eigenlijk alleen nog mos, heide, bergmeertjes en boothuisjes + buiten-wc's (zie boven) te vinden zijn.

Verder heb je zo hoog in de bergen een typisch Noors fenomeen - de 'seter'/'sæter': de zomerboerderij. Vroeger trokken mensen vanuit het dal het hooggebergte in met medeneming van de hele kudde koeien, schapen, varkens etc. De beesten konden dan grazen zodra de sneeuw was weggesmolten, en de mensen genoten van een 'the hills are alive' zomer. Tegenwoordig worden veel van die zomerboerderijen gebruikt als vakantiehuisje maar in sommige gemeentes waaronder Folldal zijn veel van 'setre' nog altijd in bedrijf.

In het zomerseizoen worden kuddes schapen losgelaten in de bergen. Er worden er wel een flink aantal opgevreten door (geen grap!) beren, wolven, veelvraten, lynxen en andere roofdieren, maar de lammetjes van dit jaar zijn zich nog van geen kwaad bewust - hieronder leert er een hoe je moet herkauwen. Hopelijk leert hij snel want in september komt de eerste sneeuw al weer...

Jonge elanden

Elanden (elg in het Noors) zijn talrijk in Noorwegen. Er wordt flink op ze gejaagd maar desondanks kan het nog steeds goed gebeuren dat je in de Bymarka een eland tegen het lijf loopt. Meestal staan ze gewoon heerlijk meditatief te grazen en zijn zo stil dat je ze nauwelijks in de gaten hebt, maar af en toe gaan ze aan de wandel en dan vinden ze ook zelfs de buitenwijken van Trondheim enorm interessant.


Elanden zijn grote beesten - tot 600 kg zwaar en 2.20 m schofthoogte. Ze zien slecht en zijn nogal suffig dus ze worden regelmatig aangereden door treinen. Daarom had tot een paar jaar geleden de machinist van een trein ook altijd een jachtgeweer bij zich zodat hij eventuele verongelukte elanden op humane wijze kon afmaken. Door een verandering in de wapenwet moest er een tijd lang eerst worden gebeld naar de dichtsbijzijnde grote stad om daar vandaan een dierenarts in te vliegen die het beest na urenlang lijden kon afmaken, maar gelukkig is aan die idiotie een einde gekomen en heeft elke machinist nu weer een geweer onder de stoel liggen.


Meestal kun je rustig op enige afstand voorbij een eland lopen, behalve als er een moeder + kalf voor je neus staat - dan kun je maar beter gaan rennen. Een elandmama @ 500 kg kan nogal fel uit de hoek komen. In deze tijd van het jaar beginnen elandkalveren de wereld te verkennen. Dit stukje stond in de krant:




Kort door de bocht staat er dat een elandkalf een garage had uitgekozen om een schoonheidsslaapje te houden. De opgetrommelde politiepatrouille heeft na rijp beraad, (in al haar wijsheid red.), besloten om... het kalf te wekken.


Vandaag tijdens een wandeltochtje door de Bymarka, in een van de drukste delen van het gebied vlak bij de stad, stond er opeens een elandkalf midden op de weg. Zo'n beest is toch al gauw 1.50m hoog en we waren eerst van plan om een sprintje te trekken richting de parkeersplaats, maar er was geen big mama in de buurt en het kalf stond heel relaxed te grazen en leek totaal niet geinteresseerd in toeschouwers, dus we konden tot op letterlijk 5m afstand komen van het beest. Nou zijn elanden niet echt moeders mooiste maar zo'n kalf op een paar meter afstand is toch wel heel bijzonder. Foto's met de mobiel genomen, en ik zie dat ik de lens weer eens schoon moet maken - maar anyway - hier is de mooiste natuurbelevenis van 2008 tot nu toe.