Afgelopen week was het dan zo ver - mijn eerste werkreis door Noorwegen. Op een rare manier voelt het een beetje alsof de cirkel nu rond is - wat ik in werktijd uitspook lijkt wel wat op wat ik in Nederland deed, alleen is een aantal dingen nogal veranderd. Zo sta ik bijvoorbeeld niet eerst 2-3 uur in file om uiteindelijk in IJmuiden een dagje te frøbelen en dan weer terug naar huis te toeren door diezelfde file, maar nu vlieg ik per guppenvliegtuigje door een schitterend landschap en blijf een hele week bij de klant. En mijn baas heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan de urenregistratie, hij werkt net zo hard mee en trakteert na een dag ploeteren 's avonds graag op een borrel.
Maandagmorgen was het dus vroeg opstaan om eerst naar Oslo te vliegen in een normale cityhopper, maar daarna ben ik ingestapt in het kleinste vliegtuigje waar ik ooit ingezeten heb (max 18 passagiers). De operator, Coast Air, was verantwoordelijk voor het meest recente vliegongeluk in Noorwegen, maar daarover lezen we niets in Coast Air magazine. De piloot begroette alle 4 passagiers persoonlijk, deed eigenhandig het luik dicht, drukte (willekeurig?) op een groot aantal knoppen, en kort daarna vlogen we richting Fagernes - midden in Noorwegen, precies tussen Bergen en Oslo eigenlijk. De vlucht was zoals verwacht redelijk turbulent, maar doordat we dwars door de cockpit naar buiten keken konden we aardig 'meedeinen' op de wolken en ondertussen nog een beetje gevoel hebben waar de horizon ook alweer gebleven was - al met al viel het eigenlijk wel mee, al hoop ik wel dat ik nooit met slecht weer in zo'n vliegende badkuip kom te zitten. Eigenlijk kan vliegen (met een passagiervliegtuig) niet veel cooler worden dan dit denk ik...
Eenmaal geland in Fagernes klapte het luik weer open en kwam een plaatselijke official onze koffers uitdelen ('... en deze is van jou?... hier... en deze is voor de jongedame daar.... jepp... en mijnheer... deze? ok'). Fagernes airport is makkelijk te verwarren met een supermarkt of benzinestation, er landen twee vliegtuigjes per dag en hoe je dan naar Fagernes centrum komt moet je zelf maar uitzoeken, er rijdt geen shuttlebus of iets dergelijks en de taxicentrale lag al een paar dagen plat. Uiteindelijk kregen we een lift van een van de mensen die op het vliegveldje werken, hij 'moest toch die kant op'.
Aangekomen in het centrum bleek dat Fagernes midden in een dal ligt dat omgeven wordt door steile bergen. Een meertje en wat bebossing her en der maakt dat het er erg charmant uit ziet, reden dus voor een groot aantal toeristen om hierheen te komen. Ons hotel was voor het merendeel gevuld met Nederlandse pensionisten plus een regionaal muziekkorps. Erg grappig om de reakties van de Nederlanders horen die nietsvermoedend staan te mopperen over trage service en naar niets smakende kaas...
De werkweek was behoorlijk inspannend - in een week tijd een slaperig gemeentehuis op zijn kop zetten om binnen een jaar een taxatieprojekt af te kunnen ronden brengt nogal wat complicaties met zich mee, en lange werkdagen... maar eigenlijk was het wel prima, met zijn vieren een week lang hard werken aan een concrete klus is best leuk af en toe. Nu eerst een weekendje lekker bijkomen en dan ben ik benieuwd waar de volgende werk reis heen gaat. Eerst gaan we natuurlijk zelf op vakantie... naar de Lofoten.
Op 18 mei besloot Kristian dat het nu tijd was geworden voor een grillsessie in de Bymarka. Hieronder Kristian in de weer met broodjes en worst terwijl Frank net zijn muts heeft opgezet - met een graad of 6 en regen is het misschien nog wat vroeg om gezellig te gaan zitten barbecuen...
Op 20 mei was de volgende 'tur' (wandeltocht) alweer aangebroken naar Gråkallen (ongeveer het hoogste punt in de Bymarka). Bovenop die berg bevindt zich een militair radarstation waar fotograferen ten strengste verboden is (zie foto). We vonden het eerste eitje van het jaar, Rolf knutselde een kampvuur in elkaar en weer hebben we van die overheerlijke (...) Noorse worstjes genoten.
