Stockholm

Editie 2009 van de familie-reunie was in Stockholm. Het gebeurt niet zo heel vaak dat we elkaar zien dus dat was misschien wel het meest bijzondere van het hele weekend, maar verder is Stockholm ook nog eens een hele mooie stad. Een van de hoogtepunten was wat mij betreft het Vasa-schip. Dat werd gebouwd in 1750 en was bedoeld als het grootste en mooiste Zweedse schip dat ooit gebouwd was. Toen het uiteindelijk klaar was werd het schip te water gelaten om een kwartier later al te zinken - foutje in de berekeningen. In 1961 werd het van de zeebodem gelift en werd er 17 jaar lang elke dag een chemisch goedje over het hele schip heen gesprenkeld, zodat het schip tentoongesteld kon worden in een museum.



Een andere briljante Zweedse vondst is de ronde bibliotheek. In plaats van eindeloze schappen zijn alle boeken als in een grote ronde parkeertoren opgesteld. Handig voor het overzicht, plaatsbesparend, en nog mooi ook.

Even in Evenes

Deze week ben ik een dagje heen en weer geweest voor een verkoop-bezoek aan een dorpje in het verre Noorden: Evenes heet het, en het ligt tussen Harstad en Narvik. Deze keer geen kaartje, maar laten we zeggen dat Evenes een ruime 1000 km ten noorden van Trondheim ligt. De reisagente giechelde al aan de telefoon toen ik de reis bestelde "hihi da's ook niet echt makkelijk te bereiken zeg jeetje".

Het tweede deel van de reis (Bodø - Evenes) was met een Dash-vliegtuigje van firma Widerøe. In Noorwegen was Viggo Widerøe de grote luchtvaartpionier die als eerste de kustroutes Bergen-Trondheim-Bodø-Tromsø begon te vliegen. Inmiddels is Widerøe een beetje ondergesneeuwd door SAS en Norwegian maar nog altijd heeft vliegen met Widerøe iets nostalgisch - kleine vliegtuigjes, waarin de deur naar de cockpit gewoon wagenwijd open staat, de enige stewardess een grote cape om en een rare hoed op heeft (de dames zien eruit als in 'The Nanny') en het mooiste van alles: dat prachtige diepe geronk van de propellors.

Widerøe-vluchten kunnen nogal turbulent zijn maar deze keer was het heel rustig. Ik wilde eigenlijk een krantje lezen maar zat de hele reis uit het raam te kijken naar het wilde landschap onder ons waar de laatste sneeuw nog aan het wegsmelten is.

Ålesund en Vågsøy

1 mei is in Noorwegen een vrije dag, dus besloten we een tijdje geleden om in het 1-mei-weekend naar Ålesund te gaan. Heel toevallig probeerden we op kantoor iemand te vinden die een spoedkursus kon geven in een gemeente niet zo heel ver ten zuiden van Ålesund: Vågsøy... en aangezien ik toch in de buurt was besloten we dat Stefan en ik na Ålesund nog een paar dagen aan de kust zouden doorbrengen. Prettig geregeld!



Maar eerst Ålesund dus. Het bijzondere van Ålesund is dat de hele stad is afgebrand in 1904, en toen de zaak weer uit de as herrees moest dat natuurlijk volgens de geldende mode: Jugendstil. De stad ziet er nu dus heel anders uit dan de meeste Noorse steden, niet alleen vanwege de bouwstijl maar ook doordat de gebouwen van steen of beton zijn. Ålesund ligt ook nog eens heel pittoresk op een paar eilandjes dus het is best een toeristische boel.





Een van de trekpleisters in Ålesund is het aquarium.



Vanuit Ålesund hebben we vogeleiland Runde bezocht waar de papegaaiduikers helaas nog niet waren aangekomen. Wel zaten er duizenden Jan van Genten en we zagen zelfs twee zeearenden zitten broeden op een rots hoog boven de branding.

Op weg van Ålesund naar Vågsøy kom je langs Selje. Dat is een dorpje waar ooit een van de drie bisdommen van Noorwegen gevestigd was, maar het was ons al snel duidelijk dat het inmiddels bijna 1000 jaar later is. Ooit lag Selje langs een belangrijke handelsroute en het klooster zat goed in de slappe was, tegenwoordig is het een slaperig dorpje met een kloosterruine. De opgravingen zijn pas net begonnen dus het kan zijn dat er nog heel wat uit de grond gaat komen.



Terwijl ik twee dagen kursus hield vermaakte Stefan zich overdag. De hoofdstad van Vågsøy - Måløy - is ehh... rustig. En met een beetje meer zon had het er zelfs nog wel aardig uitgezien. De straten in Måløy liggen parallel aan elkaar op een heuvel, en ooit besloot het gemeentebestuur dat alle straten gewoon Straat 1, Straat 2, Straat 3 etcera werden genoemd. Net zo makkelijk.

Op weg naar huis bezochten we nog even snel de Kannenstein (de attraktie van Vågsøy).



De lange autoreis terug van Vågsøy naar Trondheim gaat dwars over het Dovre-massief, via de bergpas bij Stryn. Op het hoogste punt van de route was alles nog wit. We hebben nog snel even de staafkerk van Lom meegepikt en waren toen blij dat we weer het groene Trondheim naderden.