Lekker glad...

Afgelopen week kwam er nog even een laatste pak sneeuw naar beneden zetten, met als gevolg spekgladde wegen.

Hier is een filmpje.

Noorderlicht

Eindelijk! Het is donker, het is helder, er is noorderlicht, en ik heb mijn camera bij de hand… en vind het juiste knopje!

Hoe verder naar het noorden, hoe helderder en kleurrijker het noorderlicht wordt. Voor Trondheimse begrippen was dit een prima avond!

Lofoten

Wie wil er cursus geven op de Lofoten? Nou, dat wil ik best hoor, vooruit dan. Wel jammer dat het midden in de winter is, en dus behoorlijk donker. Het is inmiddels een bekend ritueel, vliegen naar Bodø en van daar verder met een propellorvliegtuigje naar Leknes, een eind op weg naar het meest westelijke plaatjes  op de Lofoten met de onvergetelijke naam Å (spreek uit oh).

De plaatselijke camping was eigenlijk gesloten maar onder zachte dwang vanuit het gemeentehuis ging er toch een vakantiehuisje open. Vanuit de receptie kreeg ik een plastic zak met ontbijtspulletjes, daarna ging de eigenaresse verder met het schoonmaken van de keuken in het restaurant.

Die nacht stormde het en viel er meer sneeuw dan ooit in de afgelopen tien jaar, dus de hele nacht klapperde er van alles en nog wat, schoof er een kuub sneeuw opeens van het dak af, knaagden muizen ondertussen lekker verder onder het huisje, en ik sliep dus eigenlijk nauwelijks. Maar sfeervol was het wel.

De volgende ochtend keek ik uit het raam en zag dat de huurauto was ingesneeuwd onder een half metertje sneeuw. In de lunchpauze heb ik bij daglicht maar in de zure appel gebeten, die auto moest daar toch ooit weg komen… De procedure is bewerkelijk maar simpel: 1) steek je arm in de sneeuwberg en zoek de deur, wrik die open zodat je de motor kunt starten en de boel een beetje kunt laten voorverwarmen – 2) ga tekeer met een sneeuwschep en probeer de wielen vrij te krijgen, en de meeste sneeuw van de auto af – 3) gas op de plank en hoppa. NOT. Vast als een huis, en ik begon het best koud te krijgen ondanks alle inspanningen. Toch had ik geen zin om om hulp te gaan vragen, een beetje Noor wordt hier immers niet warm of koud van. Na nog eens een dik kwartier spitten, en dank zij de automatjes onder de voorwielen, schoot ik uiteindelijk toch nog los. Fijn.

En verder is het mooi daar op de Lofoten. Nou wist ik dat eigenlijk al wel, maar zelfs bij maanlicht, met zwarte bergketens en het maanlicht erachter, zag ik weer hoe mooi het landschap was. Met een beetje mazzel mag ik nog eens terug in de zomer.

Born again

Zal ik het doen? Weer een beetje gaan bloggen als het zo uitkomt? Ok, waarom niet. Eerst maar even een update. Het is nu december 2011 en we wonen inmiddels alweer bijna 6 jaar in Trondheim. Een maand geleden zijn we verhuisd naar een mooi huis in de wijk Singsaker, en bijna tegelijkertijd hebben we ook familieuitbreiding gekregen: we hebben nu twee honden. Dexter was toch wel veel alleen, dus nu heeft hij een vriendje met wie hij nu alles deelt. Ze slapen zelfs in de zelfde kooi in elkaars pootjes, lief hoor.

Verder gaan de meeste dingen eigenlijk hun gangetje… Stefan is nog leuk bezig met projecten bij elkaar lobbyen aan de universiteit, en ik reis nog steeds stad en land af.

Singsaker is wel een beetje een aparte wijk. Het staat bekend als villa-wijk en er is zelfs een apart dialekt. Het trønderske ‘æ’ (=ik) wordt in Singsaker ‘jæi’; ‘etter’ (=na) wordt heel sjiek Zweeds-achtig ‘efter’, en heel bijzonder, in een aantal woorden is de g vervangen door een v. Dus niet hage maar have, en mave in plaats van mage… Singsaker wordt bewoond door rollator-gebruikers, maar ook families met jonge kinderen en een aantal studenten.

The end

Aan alles komt een eind, zelfs aan dit blog. Ik heb er een tijd over nagedacht, maar na een ontdekkingsreis van 5 jaar merk ik dat ik een beetje door de stof heen ben. De afgelopen jaren vond ik het heel leuk en praktisch om op te schrijven wat voor moois we beleefden in ons tweede vaderland, en ik leid uit de vele positieve reakties af dat veel mensen in Nederland het ook een prettige manier hebben gevonden om een beetje mee te leven met ons.

Inmiddels zijn we bekomen van de grootste verbazing, en vinden het zo langzamerhand normaal dat je rottende vis kunt eten, laarzen van zeehondenleer kunt kopen, we weten hoe de bloemen van jordskokk eruit zien, we hebben grote delen van het land gezien (ok, ik een beetje meer dan Stefan); soms denken mensen dat we uit Stavanger komen als ze ons horen praten in plaats van uit het buitenland... dus met andere woorden, de nieuwigheid is er een beetje van af.

Dat betekent niet wat we klaar zijn met Noorwegen - het is hier nog steeds prachtig - maar wel dat ik bij deze het blog afsluit. Het blijft gewoon bestaan, maar ik zal het niet meer bijwerken.

Voor foto's en het laatste nieuws ben ik digitaal bereikbaar op Facebook. En natuurlijk per mail, telefoon, MSN, SMS, en LinkedIn, dus we houden kontakt.

Hartelijk bedankt voor het lezen van het blog en voor de leuke reakties, en tot ziens.

Jasper

Måsøy

Måsøy is een van de noordelijkste gemeentes in Noorwegen. Niemand stond echt te trappelen om erheen te reizen op kantoor maar mij leek het wel wat om eens te zien hoe de boel er daar uit ziet. Dat werd dus vliegen naar Alta (al 1200 km ten noorden van Trondheim), en daarvandaan verder naar Måsøy - een rit van 3 uur. De heenreis duurde een dag, de vergadering op het gemeentehuis een dag, en de terugreis nog eens een dag.

Na 3 uur gereden te hebben temidden van weinig anders dan onbegroeid gebergte, mos, rendieren en een enkele auto bereikte ik opeens de hoofdstad van Måsøy, Havøysund. In dit dorp wonen ongeveer 1000 mensen die leven van visserij of van werk als leraar, brandweerman etc.

Conclusie: heel mooi, maar je moet wel erg houden van stilte en eenzaamheid...

Panama

De sneeuw die vorig jaar op 1 november viel lag er nog steeds toen we op 11 maart op het vliegtuig stapten naar Panama. Ook nog trouwens toen we weer terug kwamen, maar goed. De vakantie was in ieder geval heel geslaagd. Hier komen de mooiste foto's:

Snorkelen op Coiba (met schildpadden, walvishaai, andere haaien en enorm veel vissen).

Een pijlgifkikkertje.

Nog een.

Luiaarden zijn ideaal om te fotograferen.

Panama city - oud en nieuw.

Sneeuwschoenen

Christophe kwam laatst met het briljante voorstel dat ik zijn sneeuwschoenen kon lenen terwijl Stefan en C’s wederhelft Desiree aan het langlaufen waren. Goed idee!

Als ik denk ‘sneeuwschoenen’ dan denk ik aan tennisrackets om de een of andere reden, maar de afgelopen decennia hebben ook sneeuwschoenen een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Tegenwoordig zijn het aluminium frames met deels een soort ‘matje’ erin tegen het wegzakken, maar ook een opklapbaar helling-klim-trapje en een set haken tegen het wegglijden. Het idee is dus dat je met die dingen onder probleemloos door de losse sneeuw kunt stiefelen.

Kerst in Trondheim

Ondanks voorzichtige waarschuwingen over dat het nogal frisjes zou kunnen zijn kwamen mijn ouders op bezoek in Trondheim dit jaar.'

En koud was het: ongeveer –20. Maar goed mijn ouders doen niet moeilijk over een paar minusgraden, dus we hebben vrolijk rondgestiefeld door de stad, en misschien wel het hoogtepunt van de winterpret: we hebben gelanglaufd. Dat is niet echt makkelijk voor de eerste keer, dat wist ik wel, maar het is allemaal zonder brokken afgelopen.

Op een van de wandelingen kwamen we langs het nieuwe Rockheim-museum in de wijk Brattøra – daar gebeurt het op dit moment in Trondheim. Het dak van het gebouw is een soort schoenendoos met een hoop LED-lichtjes die elke dag in een ander patroon licht geven.

Leuk dat jullie nu ook de stad in ijzige winterpracht hebben gezien pap en mam!

Zieltjes winnen

In gemeente Gildeskål zijn ze inmiddels wel heel desperaat op zoek naar nieuwe bewoners. Ze schrikken er zelfs niet meer voor terug om in landelijke dagbladen een advertentie te plaatsen:

‘Wensen jullie een verandering in jullie leven? Dan zijn jullie welkom in Nordfjord in gemeente Gildeskål’.

Gelet op de ontwikkeling van het aantal inwoners in Gildeskål begrijp ik wel dat extreme measures op zijn plaats zijn, maar toch… de advertentie komt wel heel sneu over. Vooral ook met al die blije (blanke) koppies, zorgvuldig gekozen naar beroepsgroep en gezinssamenstelling, maar wel geheel voorbijgaand aan etniciteit… lekker politiek korrekt.

Een paar jaar geleden was ik in Gildeskål: Link. Het ligt trouwens een dik uur rijden te zuiden van Bodø. Er is in de hele gemeente geen hotel dus we werden ingekwartierd in een zgn. ‘dokterwoning’ waar rondreizende dokters/zakenlieden etc in worden ondergebracht. Het was er wel mooi, zo aan de kust, maar ook heel erg stil. Succes met de immigratie Gildeskål!