Zieltjes winnen

In gemeente Gildeskål zijn ze inmiddels wel heel desperaat op zoek naar nieuwe bewoners. Ze schrikken er zelfs niet meer voor terug om in landelijke dagbladen een advertentie te plaatsen:

‘Wensen jullie een verandering in jullie leven? Dan zijn jullie welkom in Nordfjord in gemeente Gildeskål’.

Gelet op de ontwikkeling van het aantal inwoners in Gildeskål begrijp ik wel dat extreme measures op zijn plaats zijn, maar toch… de advertentie komt wel heel sneu over. Vooral ook met al die blije (blanke) koppies, zorgvuldig gekozen naar beroepsgroep en gezinssamenstelling, maar wel geheel voorbijgaand aan etniciteit… lekker politiek korrekt.

Een paar jaar geleden was ik in Gildeskål: Link. Het ligt trouwens een dik uur rijden te zuiden van Bodø. Er is in de hele gemeente geen hotel dus we werden ingekwartierd in een zgn. ‘dokterwoning’ waar rondreizende dokters/zakenlieden etc in worden ondergebracht. Het was er wel mooi, zo aan de kust, maar ook heel erg stil. Succes met de immigratie Gildeskål!

Kou in de bouw

In Noorwegen doen ze niet moeilijk over een beetje vorst in de bouw. Het alternatief om een half jaar lang niets te bouwen is natuurlijk niet echt een optie, dus de bouwvakkers trekken een dik pak aan en klussen lekker verder. Hierboven trouwens het grootste conferentiehotel van Scandinavie dat op dit moment wordt gebouwd vlak naast mijn arbeidsplek.

Bij ons in de buurt wordt er op dit moment gewerkt aan glasvezelkabels in de grond, maar dan vraag je natuurlijk af hoe je eigenlijk kunt graven als de grond bevroren is tot ruim een halve meter diep. Daar hebben ze een oplossing voor gevonden: ‘s nachts staan overal waar gegraven wordt aggregaten te brommen die plastic matten verwarmen waarmee de grond wordt ontdooit. De volgende dag is de vorst dan even uit de grond, kan er gegraven worden, en daarna kan de koeling er weer op.

Klaar met krukken

De afgelopen heb ik vooral veel gezeten. Op de bank, in de taxi, in een vliegtuig, en op kantoor. Maar zo langzamerhand kunnen de krukken de hoek in en kan ik weer wat rondhupsen. Dit alles dankzij mijn coole Star-wars kit die mijn voet in een hoek houdt zodat de achillespees niet teveel belast wordt. Over anderhalve week kan ook de ‘laars’ terug naar het ziekenhuis, en dan kan ik weer voorzichtig gaan lopen.

 

Behoorlijk suf, zoveel stil zitten, maar af en toe is er toch nog wel wat te lachen. Deze weken ben ik veel bezig met zgn. klantendagen, dat betekent in de praktijk dagen doorbrengen met een stuk of honderd klanten, glimlachen en leuk doen enzo. Maar dit jaar wil iedereen helpen met van alles en nog wat. Bord naar tafel dragen, drankje halen, mensen aan de kant duwen enzo – ideaal.

Gisteren op het vliegveld van Oslo leidde een plotselinge gate-change naar het andere eind van het vliegveld ertoe dat ik door kollega Sverre in een rolstoel werd gedirigeerd en binnen twee minuten dwars door de mensenmassa heen racede naar de andere gate. Twee krukken voor me uit zwaaiend had ik vermoedelijk ook wel de Dode zee uiteengespleten.

Vandaag was wel het hoogtepunt van de de lol tot nu toe. De taxi-chauffeur (65, behoorlijk doof, baard, ex-zeeman) plukte een tijdschrift uit 2003 uit de middenconsole met daarin een artikel over hem – Noorwegens beste healer. Met de beste bedoelingen keek hij naar mijn knie (knie, ja – niet achilles) en zei toen dat hij bij aankomst wel even mijn knie zou healen. Ik riep nog: “Het is mijn achillespees hoor, niet mijn knie” en “de boel is al gehealed, ik heb geen pijn meer” maar hij is zoals gezegd behoorlijk doof en zat al helemaal in de heal-modus. Bij aankomst dus afgerekend, en daarna concentreerde hij zich even serieus, en hield toen zijn hand vlak boven mijn knie. 2 minuten oorverdovende stilte, en toen keek hij me hoopvol met grote blije ogen aan en vroeg “en, voel je het?”. Nou, om eerlijk te zijn, neen, ik voelde helemaal niets. Maar ik heb maar gezegd dat het apart voelde en een beetje warm werd, daar nam hij genoegen mee. Tja, je wilt zo’n healer ook niet beschadigen natuurlijk he.

Au!

Vrijdagavond tijdens een rustig potje badminton liep ik een paar stappen naar achteren toen ik opeens dacht dat ik op iets stond. Ook hoorde ik een geluid van iets dat knapte, en ik voelde opeens niets meer in mijn linkervoet. De pijn daarna was zo intens dat ik misselijk werd en moest gaan liggen, toen pas begreep ik dat er iets niet meer helemaal goed zat in mijn been. Direkt naar het ziekenhuis dus, en na 4 uur wachten (!) was de diagnose afgescheurde achillespees. Vreemd – ik wandel elke dag twee uur, en speel al jaren regelmatig badminton en volleyball, dus ik zou wel enigszins gewend moeten zijn aan beweging. Anyway, inmiddels zit ik thuis in tijdelijk gips en strompel ik onhandig met krøkken door het huis. De komende week word ik geopereerd, en de eerste 3 maanden breng ik door in het gips, zoals het er nu uit ziet. Balen!

Finnmark

Afgelopen week was ik op reis in het uiterste noorden van Noorwegen – Finnmark. In een poging om de kosten per klantbezoek wat te begrenzen werd het een combinatie van drie gemeenten: Porsanger (D in de kaart), Kirkenes (E) en Nesseby (F).

Finnmark is enorm groot, enorm leeg, en er gebeurt enorm weinig, dat is me inmiddels wel duidelijk. Maar om er per propellorvliegtuigje overheen te vliegen is echt fascinerend. Je hebt er de Finnmarskvidda (hoogvlakte) waar hordes rendieren rondrennen achtervolg door Lappen, en er zijn enorme canyons… er groeit bijna niets meer, alleen berkeboompjes en mossen. Als je op zoek bent naar leegte en rust dan ben je in Finnmark op de juiste plek.

Om een idee te krijgen van de afstanden: op dinsdag vlogen we van Trondheim via Tromsø (=1100 km), verder naar Alta (C) en Lakselv (D) waar we eerste vergadering hadden. Daarna terug naar Tromsø (B, 500 km) en door naar Kirkenes (800 km). Woensdag een vergadering in Kirkenes, en donderdag per huurauto naar Nesseby (140 km, 2 uur). Hieronder trouwens North cape airport (Lakselv), en een rendier in de departure hall in Lakselv. Vanuit deze enorme luchthaven vertrekken er vluchten uitsluitend naar Tromsø en Alta.

 

Taal is ook iets interessants in Finnmark. Noors is de hoofdtaal, maar de meeste mensen spreken een van de 7 Samische talen, en ook Fins en Russisch worden veel gesproken. Zelfs sommige straatnamen staan gespeld in Cyrillisch schrift, zoals Kirkegata hieronder… en waar het archief te vinden is staat gespeld in Noors, Fins en Samisch.

Dexter - alive and kicking

Vanmiddag heb ik gewandeld met Dexter, en aangezien hij nu leuk naar me toe komt rennen als ik hem roep (zolang hij niet wordt afgeleid door bv andere honden, mensen, of grassprieten enzo) kan hij af en toe los. Had ik mooi even tijd om een videootje van hem te maken.

In een zomerboerderij (seter)

Vroeger woonden boeren het grootste deel van het jaar beneden in het dal waar ze wat akkers hadden en de stal etc – maar in de zomer trok de hele familie de bergen in om de koeien, schapen en geiten te laten grazen. In het zomerseizoen woonden ze dan in een wat eenvoudigere en kleinere variant van de hoofd-boerderij, genaamd ‘seter’ (of sæter, of seterhus). Tegenwoordig zijn de meeste seters in gebruik als weekendhuisje (hytte), maar er zijn nog steeds een paar enthousiastelingen die echt nog wat landbouw bedrijven (en daarnaast genieten van het betere buiten-de-stad wonen). Zoals mijn collega Vidar bijvoorbeeld, die een tijdje geleden een seter heeft gekocht anno 1900. De seter heeft 20 jaar lang leeg gestaan, dus het was heel bijzonder om even een kijkje te kunnen nemen op de boerderij op weg terug van een bezoekje aan Oppdal (2 uur ten zuiden van Trondheim).

Zoals gezegd, de tand des tijds heeft behoorlijk geknaagd aan de eenvoudige gebouwen, dus Vidar heeft voorlopig zijn handen vol. Boven Vidar naast de boerderij, en hieronder de 2e verdieping in de stal (fjøs).

Bart en Sander op bezoek… en hoe is het eigenlijk met Dexter?

Broer Bart en man Sander bezochten ons alweer een paar weken geleden. Halverwege de driehoek Oslo – Trondheim – Bergen waren de heren een paar dagen bij ons op bezoek, en we bezochten een nieuwe hytte aan de zuidoever van Samsjøen. Dat ligt tussen de gemeentes Melhus en Holtålen, twee van ‘mijn’ klanten. In de net nieuw gebouwde hytte was alles zo nieuw dat er nog niet eens de gebruikelijke restjes zout, peper, suiker en koffie stonden van vorige bezoekers. Verder lag er een prachtige oude boot in het boothuisje bij het meer. De boot was zo oud en zwaar dat we hem met z’n vieren maar net in het meer geplonst kregen. Daarna bleek dat de wind en de stroming zo sterk waren dat we niet zonder lijf en leden te riskeren het water op konden dus de boot kon weer terug het boothuisje in… wat een gedoe voor precies 1 forelleke…

Verder was het wel allemaal weer erg mooi daar bij Samsjøen. Na een paar jaar krijgen we steeds meer gevoel voor de subtiele verschillen tussen de berglandschappen rondom ons. Samsjøen is goedgekeurd.

En, hoe is het eigenlijk met puppy Dexter? Nou, dat gaat prima. Inmiddels is hij redelijk zindelijk, al gebeurt er nog steeds af en toe een ongelukje als hij zich erg druk heeft gemaakt. Dexter is inmiddels gediplomeerd puppy, hij kan zitten en liggen enzo, en af en toe keurig aan de lijn lopen. En hij begint inmiddels een lokale bekendheid te worden. Gisteren nog riepen twee mensen opeens aan het andere eind van de straat ‘Deeeeeeeeeeeeeexter!’. Geen idee wie ze waren maar blijkbaar had Dex een verpletterende indruk op ze gemaakt… hij is ook wel erg onweerstaanbaar schattig. Hier een paar mooie foto’s van bij Samsjøen (bedankt Sander en Bart!).

Hier is ie net iets op het spoor. Dit soort gedrag zit echt in z’n genen… in rotsspleten kruipen om papegaaiduikers op te sporen enzo.

Dexter! Dat is mijn regenjas!

Holtålen

Holtålen ligt een kleine 2 uur rijden ten zuidoosten van Trondheim, vlak bij Røros. Deze zomer ben ik er zo ongeveer wekelijks vanwege mijn werk. Wat heeft Holtålen zoal te bieden? nou, eigenlijk helemaal niets. Geen mooie oude gebouwen of mooie dorpjes, slechts 2000 inwoners… En daardoor is het juist zo mooi! Het is echt een oase van stilte waar beren, wolven, de superzeldzame bergvossen (fjellrev) en alpenhoen (rype) voorkomen, plus natuurlijk de minder zeldzame elanden, veelvraten en herten. Verder stroomt een van de beste zalmrivieren van Noorwegen (Gaula) door de gemeente en staan er in het zalmseizoen (nu!) talloze Duitse en lokale zalmvissers te vliegvissen.

Ik denk niet dat ik lang zou kunnen wonen temidden van zo’n overdonderende stilte, maar om zo af en toe even langs te wippen is het prachtig. De laatste keer dat ik erheen reed kwam ik vanaf het moment dat ik de ‘snelweg’ E6 verliet geen enkele auto meer tegen totdat ik parkeerde bij het gemeentehuis – ongeveer drie kwartier rijden. Even een slok koffie halverwege bij het geluid van een van de weinige ‘sights’, een waterval, en ik was al snel vergeten wat ik eigenlijk ook alweer kwam doen in Holtålen…

Dexter!

De allerhoogste tijd om te schrijven over de grootste verandering in ons leven sinds de verhuizing: Dexter, lundehund-puppy. Een hond, dus, en daarmee is de huisje-boompje-beestje-idylle voorlopig voltooid. Dexter kwam twee weken geleden ons huis binnen, en binnen een dag waren we stapelverliefd op hem. We zijn niet de enige trouwens, Dexter is een echte ‘damemagnet’ zoals dat in het Noors heet. Ongeveer iedereen wil hem even knuffelen als hij langs loopt. Niet zo gek want hij ziet eruit als een groot bolletje wol op pootjes, is razend nieuwsgierig en wil iedereen even besnuffelen.

Dexter is een Noorse lundehund, in het engels Norwegian puffin hound – letterlijk Noorse papegaaiduikerhond. Vroeger werd op de Lofoten op deze vogels gejaagd, en dan zorgden lundehunden ervoor dat de vogels uit rotsspleten werden gesleurd. Gelukkig zijn papegaaiduikers tegenwoordig beschermd en kunnen lundehunden gewoon leuke familiehond spelen. Ooit waren er nog maar 50 lundehunden over, die zich door zorgvuldig fokken weer hebben vermeerderd tot ongeveer 500 honden tegenwoordig. Als Dexter de puberteit voorbij is wordt hij waarschijnlijk ook opgeroepen voor de reproductie… Als D volwassen is dan komt hij ongeveer tot aan kniehoogte dus het is een praktisch formaat voor ons huis.

In de praktijk draait ons leventje de laatste paar weken zo ongeveer rond Dexter. Naar buiten om te plassen, eten, spelen, slapen, weer naar buiten, meer spelen, rondje lopen samen, slapen, eten, slapen… favoriet uitstapje is als Dexter in de branding kan rondneuzen. Rottend zeewier, krabbetjes, visseresten – da’s allemaal bereinteressant. Inmiddels durf ik wel te beweren dat naar een rondsnuffelende pup kijken terwijl je zelf een paar meter verderop in de zon ligt toch wel in de top 10 van meest aangename aktiviteiten staat wat mij betreft.

Op je gezondheid Dexter!

Mo i Rana

Per bovenstaand vliegtuigje reisde ik deze week naar Mo i Rana, ook wel bekend als de Poolcirkelstad. Best een ongewone gemeente, want Mo i Rana kombineert een van de grootste industrieparken van Noorwegen met een van de bekendste nationale parken: Svartisen. En het is de op drie na grootste stad van Noord-Noorwegen met maar liefst 25.000 inwoners. Ongeveer het hele centrum is gebouwd in de jaren 70 en het ziet er vandaag de dag dus nogal tragisch uit, helaas. Mo heeft ook een eigen vliegveld ter grootte van een kleine supermarkt. De bagageband is ongeveer 5 meter lang en is niet geautomatiseerd dus de passagiers moeten zelf de koffers voortduwen over band.

Het vliegtuigje van de firma Widerøe is een De Haviland Dash 400 met plaats voor maximaal 50 mensen. Ik heb nu al een aantal keer gevlogen met dit model, en het is ook al meerdere keren gebeurd dat de stewardesse vroeg of mensen zich alstublieft beter wilden verdelen over het vliegtuig anders konden we ivm de gewichtsverdeling niet opstijgen. Op de weg terug maakten we een tussenlanding in Brønnøysund, waar de laatste Noorse vliegramp heeft plaatsgevonden. Inmiddels begrijp ik wel waarom – de ‘approach’ lijkt wel op een soort U-bocht om een berg heen, waarbij het vliegtuigje af en toe vol in de remmen gaat om de krappe bocht te kunnen nemen, en dan het laatste stukje steil naar beneden in de hoop om de landingsbaan te treffen. Nouja het zal mijn gevoel wel zijn geweest maar ik vond het nogal een interessant stukje vliegwerk.

København

 

Dit jaar ontvluchtten we de 17 mei drukte door middel van een lang weekend in København. Daar logeerden we bij Helmuth en Rita die we in Oman hadden leren kennen. Rita is nogal een fenomeen; op haar 64e besloot ze de rest van haar leven te gaan doen waar ze zin had: reizen. Na een jaar als au-pair in de USA sprak ze genoeg Engels vond ze zelf en begon ze aan haar wereldreizigersbestaan. Inmiddels is Rita 79, vitaal als wat, en zijn er weinig landen meer over waar ze niet geweest is.

Botanische tuin

De Carlsberg glyptotheek is een bekende verzameling beelden en afgietsels. Het waren er zoveel dat de museumbeheerders er af en toe blijkbaar ook wel een beetje genoeg van hadden en dan krijg je dus een beeldenzaal als onderstaand:

Vrijstaat Cristiania. Tegenwoordig lang niet meer zo ongeremd als in het hippietijdperk… hippies worden ook een dagje ouder inmiddels.

Nyhavna, een beetje Amsterdammig maar dan wat kleurrijker.

Een nacht in Fauske

Woensdagmorgen om 4 uur stapte ik mijn bed uit voor een hit-and-run bezoekje aan Skånland, ongeveer 1000 km ten noorden van Trondheim. Na een geslaagde dag stapten collega Cathrine en ik de enorme luchthaven Evenes binnen maar al bij het inchecken werden we gestopt door de incheckmachien. Die verwees ons naar de SAS-servicedesk, waar de eerste berichten kwamen over veel vertraagde vliegtuigen. Na eerst twee uur te hebben gewacht op Evenes vlogen we dan toch nog naar Bodø, maar daar aangekomen voelden we nattigheid. Ons vliegtuig van 20.50 uur kreeg opeens een ‘new time 0000’, net zoals alle andere vluchten die avond. Na een half uur radiostilte melde de eerste luchtvaartmaatschappij dat al haar passagiers naar gate 19 moesten komen voor informatie over de verdere bedoelingen die avond, en uiteindelijk kwam ook SAS met de melding dat alle vluchten waren afgelast in verband met de vulkaanuitbarsting op IJsland.

Het vliegveld van Bodø is een tikje groter dan Evenes, maar natuurlijk werd het een chaos toen er een paar honderd humeurige passagiers met kinderen, huisdieren etcera naar huis werden gestuurd of naar een hotel. Na een uur in een rij gestaan te hebben waar in een uur totaal 0 personen werden ‘behandeld’ hoorden we toevallig dat er een bus zou gaan naar een hotel in Fauske, een uur te zuiden van Bodø, vanwege beperkte hotelcapaciteit in Bodø. Die bus namen we en we kwamen na een dag van 20 uur aan rond middernacht in Fauske.

De volgende ochtend bij het ontbijt probeerden we uit te zoeken hoe we naar huis zouden kunnen komen zonder vliegtuig. Na een zoektocht langs trein, boot, en huurauto schoot uiteindelijk ons bedrijfs-reisbureau te hulp – die hadden een van de laatste huurauto’s kunnen claimen in Bodø. Terug naar Bodø dus, waar we rond lunchtijd begonnen aan de ca 12 uur durende rit naar huis.

De rit verliep eigenlijk best soepel, het is alleen een heel eind over een deels superslechte weg. Ondanks het feit dat de E6 de ‘snelweg’ is die helemaal doorloopt tot Oslo is het gewoon een landweg (zie foto) met flinke kuilen, diepe scheuren, afgebrokkelde kanten, en af en toe zelfs een kudde rendieren die opeens de weg op loopt. Iets voor middernacht kwamen we aan in Trondheim, met kleine oogjes en een enorme portie overuren…

Dubai en Oman

Na een lange koude winter waren we helemaal klaar voor de warmte. Die vonden we dit jaar in het Midden-Oosten: eerst een paar dagen Dubai, daarna een rondreis in Oman. We hebben enorm veel gezien en beleefd en ook nog geleerd dat vrouwen in burka en mannen in wit gewaad (dishdasha) supervriendelijk zijn en ook gewoon in de supermarkt hun boodschappen doen, met de kinderen spelen, etcera. Hier komen wat foto’s.

De Burj Kalifa in Dubai, de hoogste toren ter wereld.

  

Uitzicht op Muscat

De afdeling ‘fileren enzo’ op de vismarkt in Muscat. Op de voorgrond een mandje met lever en andere lekkernijen.

Twee enorme kandelaars (ter grootte van een treinstel) in de grote moskee in Muscat.

Fort bij Sur.

Na een geimproviseerde dolfijnensafari is de bijvangst van de dag op weg naar het restaurant. De schipper verdient er +/- 50 euro aan, dus hij is blij.

27 km diep in de woestijn was ons tentenkamp. Overnachten omgeven door zand, sterren en muggen :)

Geitenmarkt in Nizwa.

De gids in Al Hamra schenkt water over Stefans hand. En later serveert hij ook nog koffie en dadels.

Stefan kijkt uit over de canyon bij Jebel Shams.

Moe maar voldaan!

De krant van vandaag

Let it snow, let it snow, let it snow…

Maart is meestal de maand met de meeste sneeuwval. Dit jaar is het wel erg bont, het sneeuwt nu al twee weken lang vrijwel elke dag. Al die sneeuw geeft wel mooie plaatjes. Hier komen er een paar genomen vanuit ons huis. Volgende keer bestel ik er een knalblauwe hemel bij, dan ziet het er nog mooier uit.

IJsvissen – terug naar Slindvatnet

Na het succes van vorig jaar besloten we ook dit jaar weer een weekendje door te brengen in de hytte bij Slindvatnet. Dit keer met Ola, Rune, Ragnhild en Lisbeth. Weer hadden we mazzel met het weer, het was ongeveer 0 graden en dat is voor ijsvissen natuurlijk berewarm. Op weg naar de hytte stond het verkeer opeens stil doordat er een 'tiur' op de weg zat (Auerhoen). Dat is een enorme vogel die bijna tot mijn heupen komt. Bij de invallende schemering kon ik nog net even een fotootje nemen met mijn mobiel.

Vorig jaar was het meer een spiegelgladde ijsvlakte, dit jaar was het ijs van ongeveer een meter dik ook nog eens bedekt met een half metertje sneeuw – dus voordat we het water onder het ijs bereikten waren we een flink stukje aan het boren. Na een aantal gaten in het ijs te hebben geboord en de diepte te hebben gemeten hadden we 3 van de 6 hengeltjes ‘in business’.

Toen sloeg het noodlot toe; de ijsboor knalde op een stuk steen onder het water en werd zodanig beschadigd dat we alleen nog de drie bestaande gaten konden gebruiken. Dat betekende dat we nu elke paar uur terug moesten om de gaten ijsvrij te houden, en eventuel vissen van de haak te halen. Resultaat was dat we besloten om ook nog eens na het avondeten – dwz rond een uur of tien ‘s avonds – terug het ijs op te gaan om de gaten nog een laatste keer te checken voor de nacht.

Vanwege het sneeuwdek op het ijs besloten we om de ski’s onder te binden en op weg te gaan. Een half uurtje later langlaufden we over het bevroren meer we met z’n vieren door de inktzwarte nacht, alleen verlicht door het licht van een mijnwerkerslampje en de neerdwarrelende sneeuw. Een kwartier lang was ons wereldje even heel klein – we hoorden alleen het geluid van de ski’s, en we zagen alleen de weerspiegeling van licht op de sneeuw. Eenmaal aangekomen bij de achtergelaten hengeltjes werd het volledig stil en stonden we alle vier even alleen maar in- en uit te ademen en te genieten van de pure, koude lucht, de sterrenhemel, en het feit dat het zo aardedonker was. Kers op de taart was toen we de hengeltjes een voor een ophaalden, en er door de ‘tunnel’ door het ijs opeens twee forellen op de sneeuw lagen, verlicht door het mijnwerkerslampje. Zo, dat was even lekker poetisch, maar tjonge wat was het een mooie belevenis.

Over naar wat praktische details: hier komt nog wat meer over de technische aspecten van ijsvissen. Bijvoorbeeld: wat is dit?

Juist, dit is een is-øse, oftwel een ijs-gaatjeslepel. Daarmee schep je klontjes ijs uit het geboorde gat. En dit hieronder is uiteraard een ijsvishengeltje (grootte: 50 cm totaal), plus een plankje om de draad omheen te wikkelen zodat de vis er niet met het hengeltje vandoor kan.

Een andere cruciaal ingredient: koffie. Sommigen nemen zelfs een hele ‘stormkeuken’ mee het ijs op waar doodleuk eitjes worden gebakken, verse koffie en soep worden bereid, brood wordt gesmeerd etcera.

En het totaalplaatje ziet er dan ongeveer zo uit: hier vist Lisbeth even uit de losse pols, met hengeltje in de hand, rugzak/gereedschapsdoos naast zich en het wak voor zich.

Ik kijk al uit naar volgend jaar…