Onder deze werktitel moet door een stel sociologen ooit een keer het concept 'inkluderende/ekskluderende' zijn bedacht. Grote woorden, die toch dagelijks door iedereen te pas en te onpas worden gebruikt. Ik zal het eerst even proberen toe te lichten.
'Inkluderende' is goed en cool - je kunt bv van iemand zeggen dat hij of zij heel 'inkluderende' is, wat betekent dat hij anderen toelaat tot zijn/haar eigen wereldje of vriendenkring - een positieve eigenschap. Ook een werkomgeving kan heel 'inkluderende' zijn, dat betekent dan dat er goed is nagedacht over kinderopvang bijvoorbeeld, zodat ook jonge ouders leuk kunnen meedoen op kantoor.
'Ekskluderende' is fout en haast een taboe. Als van iemand of iets wordt gezegd dat hij/zij ekskluderende is dan wordt er op een nette manier gehakt van gemaakt. Een sportvereniging met een ledenstop bijvoorbeeld is behoorlijk ekskluderende, te rechtse politici worden ook gekenmerkt als ekskluderende. Geen geld geven aan de kinderpostzegelaktie grenst ook aan het ekskluderende.
Immigratiepolitiek is natuurlijk bij uitstek een heerlijk thema voor deze woorden - Noorwegen wil tegelijkertijd openstaan voor politieke vluchtelingen en hoogopgeleide migranten - maar tegelijkertijd een streng deurbeleid voeren... inkluderend zijn dus, maar tegelijkertijd ekskluderend. Lastig. Laatst hoorde ik een discussie op de radio waarbij op kousevoeten tussen in- en ekskluderend door werd geschuifeld, dat klonk heel ongemakkelijk: stel je voor dat je later door iemand als ekskluderend wordt bestempeld, dan kun je je politieke biezen wel pakken, en dat terwijl je alleen maar probeerde om uit te leggen dat teveel inkluderen ook weer niet goed hoeft te zijn...
Toch is het eigenlijk wel een slim concept - doordat 'inkluderen' als belangrijk en goed wordt gezien zullen er vast iets minder einzelgangers rondlopen in Noorwegen - die worden zonder pardon geinkludeerd...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment